Με τι κολλήσαμε αυτή την εβδομάδα

Κάθε βδομάδα το πλήρωμα του PopCode θα μοιράζεται τα πιο πρόσφατα κολλήματά του. Μπορεί να είναι τραγούδια, βιντεάκια, ταινίες, εκθέσεις, tweets, ή οτιδήποτε άλλο οποιουδήποτε pop culture που τους έχει φάει ένα αξιοσέβαστο κομμάτι χρόνου και εμμονής.

Για να παίρνεις ιδέες.

Dracarys, η Ιωσηφίνα Γριβέα

Και με τη λίστα ‘Mellow Morning’ στο Spotify, και με το OST του ‘Baby Driver’ και με το ‘Stranger’ του Netlix. Αλλά όχι. Το κόλλημα της εβδομάδας θα πάει στον Ντρογκόναρο που τα έκανε όλα στάχτη. Γέλασα τόσο και με τους παραγωγούς που σχολίαζαν πόσο δύσκολο είναι να διαλέξεις με ποιον είσαι στη συγκεκριμένη μάχη στο behind-the-scenes βίντεο.
Καθόλου όμως;;;

Με το ‘Song to Song’, ο Θοδωρής Δημητρόπουλος

Ο Malick, ένας από τους μεγαλύτερους εν ζωή σκηνοθέτες, βγάζει πλέον ταινίες χωρίς έγνοια για το ποιος τις βλέπει (δεν ξέρω βέβαια αν την είχε ποτέ όντως αυτή την έγνοια αλλά αυτή είναι άλλη κουβέντα) κι αυτή μπορεί πάντα να είναι μια αληθινά συναρπαστική στιγμή στην καριέρα οποιουδήποτε αναγνωρισμένου καλλιτέχνη. Στο ‘Song to Song’ το ζευγάρι των Rooney Mara και Ryan Gosling μπλέκεται σε ερωτικά τριγωνοτετράγωνα (που περιλαμβάνουν μεταξύ άλλων τη Natalie Portman, τη Lykke Li, την Cate Blanchett, και τον Michael Fassbender στον ρόλο του, εχμ, διαβόλου) με μπακγκράουντ τη μουσική σκηνή του Ώστιν στο Τέξας.

Ο Malick παίρνει τις παντός ειδός μουσικές και ντύνει ένα ελεύθερης μορφής και δομής ερωτικό στόρι για τη σχέση των ανθρώπων με την αγάπη, το παρελθόν τους, και φυσικά τη φύση, δίχως να ενδιαφέρεται ούτε στιγμή για παραδοσιακή αφήγηση, παρά επιλέγοντας να αφεθεί πλήρως σε σκέψεις των ηρώων του και σε κινήσεις των ηθοποιών του. Στο τέλος είτε τα νιώθεις όλα, είτε τίποτα.

Με το longreads.com, ο Ηλίας Αναστασιάδης

Έχω φτιάξει ένα περίεργο και αρκετά φιλόδοξο πλάνο στο μυαλό γι’ αυτόν τον Αύγουστο. Τόσο αρκετά φιλόδοξο που όπως συμβαίνει τις περισσότερες φορές, δεν μετουσιώνεται σε πραγματικότητα. Αλλά είμαστε εδώ για να προσπαθούμε. Ποιο είναι το πλάνο. Να κλείσω μέχρι το τέλος του μήνα ένα ατομικό πλάνο με ένα μεγάλο longread το μήνα. Θέλοντας να λέω ότι παράλληλα γράφω και το δεύτερο βιβλίο μου, τα νούμερα και οι χρόνοι απλά δεν βγαίνουν, αλλά είπαμε, είμαστε εδώ για να προσπαθούμε. Όντας στη διαδικασία σκέψεων, ιδεών και εκβιασμού ερεθισμάτων, μπαίνω καθημερινά στο longreads.com, έναν ειλικρινέστατο aggregator που μαζεύει longreads απ’ όλο το ίντερνετ και τα πλασάρει χωρίς πολλά θαυμαστικά στους ιντερνετίστες που ορέγονται να σπαταλάνε μισάωρα διαβάζοντας κάτι ακίνητοι πίσω από την οθόνη.

Το τελευταίο που απόλαυσα ήταν η φοβερή ιστορία μιας Αμερικανίδας που έφαγε εννιά χρόνια στη φυλακή για ένα έγκλημα που δεν έκανε ποτέ. Αφήνω εδώ αυτήν την απαντησούλα γιατί έχουμε και διαβάσματα.

Με το ‘The President Show’, ο Πάνος Κοκκίνης

Εννοείται πως την καλύτερη μίμηση του Trump συνεχίζει να την κάνει ο Alec Baldwin στο SNL. Όμως μας την χαρίζει ‘σταλιά σταλιά και αχόρταγα’. Σε αντίθεση με τον Anthony Atamanuik, δημιουργό και πρωταγωνιστή στο ‘The President Show’ του Comedy Central, που με βοηθάει να πάρω την καθημερινή δόση μου όπως ακριβώς τη χρειάζομαι. Παρουσιάζοντας ένα Trump που ναι μεν είναι ένα κακομαθημένο παιδί, αλλά κρύβει μέσα του και μια πολύ σκοτεινή πλευρά (όπως όταν έκανε π.χ. τον αντιπρόεδρο να γλείψει το κέικ γενεθλίων από το πάτωμα). Μια σατιρική σειρά με περισσότερα επίπεδα από ότι αρχικά πιστεύει κάποιος.

Με το Παγκόσμιο Πρωτάθλημα Στίβου, ο Γιάννης Σαχανίδης

Το φετινό καλοκαίρι ήταν μια μεγάλη απογοήτευση. Ούτε Ολυμπιακούς Αγώνες, ούτε Μουντιάλ, ούτε Euro, τίποτα. Μόνο ένα EuroBasket υπάρχει, που μια χαρά, ωραία θα περάσουμε με Γιάννη και τ’ άλλα παιδιά, αλλά ξεκινάει 31 Αυγούστου. Δηλαδή 15 μέρες μετά το τέλος του καλοκαιριού, αφού ως γνωστόν το πανηγυράκι με τις παραλίες και τις διακοπές τελειώνει παραδοσιακά στις 15/8 και στις 16 είναι πια χειμώνας <3. Εν πάσει περιπτώσει, επειδή ξέφυγα, αφού έπνιξα για λίγο τον καημό μου στους World Games που έγιναν τον Ιούλιο στο Βρότσλαβ, το Ηράκλειο της Πολωνίας σα να λέμε, παρακολουθώντας αγωνιστική ορειβασία και φρίσμπι, τώρα παρακολουθώ στίβο από το Λονδίνο, με Bolt να χάνει το χρυσό, έναν Γάλλο να παίρνει τα 800 και έναν Νορβηγό τα 400 εμπόδια, μεγάλη κόντρα στο τριπλούν γυναικών και τη Στεφανίδη. Και την καλύτερη κούρσα στην ιστορία, με τον Makwala να τρέχει ένα 200άρι εντελώς μόνος του, μεγάλη ιστορία, που να σας τα λέω. Υπέροχα πράγματα γενικά, το καλοκαιράκι να βγαίνει δηλαδή.

Με το ‘Master of None’, η Έρρικα Ρούσσου

Εντάξει είχα καιρό να ενθουσιαστώ τόσο με το χιούμορ μίας σειράς. Και ακόμη περισσότερο να λατρέψω το χαρακτήρα του Dev, ενός Ινδού που (το) ζει στη Νέα Υόρκη. Παρέα με τους φίλους του οι οποίοι έχουν ο καθένας από έναν καλό λόγο να εκπροσωπούν μία μειονότητα από την εθνικότητά τους μέχρι το ύψος και τις σεξουαλικές τους πεποιθήσεις. Το πιο υπέροχο όλων; Ο τρόπος που η σειρά περνάει το θέμα του ρατσισμού και τα πλάνα στην Ιταλία της δεύτερης σεζόν. Δεν συνεχίζω άλλο γιατί θα κάνω σπόιλερ. Είμαι επικίνδυνη σε κάτι τέτοια.

Με το ‘Να του πάρουμε μία πάστα’, ο Ευθύμιος Σαββάκης

Η σελίδα είναι το απόλυτο viral της χρονιάς. Δύο κοπέλες από τον χώρο της διαφήμισης, δημιούργησαν μία σελίδα στο facebook, όπου ξορκίζουν αποτυχημένες ερωτικές σχέσεις ή απόπειρες με μπόλικο χιούμορ και γαμάτες πάστες. Το όλο κόνσεπτ στηρίζεται στη γνωστή έκφραση “Αν είναι καλό παιδί, να του πάρουμε μία πάστα” και τα posts τους είναι πιο γλυκά κι από τις φωτογραφίες. Εύγε!

Υ.Γ. Επίσης ξεκίνησα το Breaking Bad, αλλά θα ήταν κουλ να το γράψω αν είχαμε χειμώνα, έξω χιόνιζε και ήταν 2008.