Με τι κολλήσαμε αυτή την εβδομάδα

Κάθε βδομάδα το πλήρωμα του PopCode θα μοιράζεται τα πιο πρόσφατα κολλήματά του. Μπορεί να είναι τραγούδια, βιντεάκια, ταινίες, εκθέσεις, tweets, ή οτιδήποτε άλλο οποιουδήποτε pop culture που τους έχει φάει ένα αξιοσέβαστο κομμάτι χρόνου και εμμονής.

Για να παίρνεις ιδέες.

Με το ‘Marcella’, ο Ευθύμιος Σαββάκης

Έψαχνα μία δυνατή αστυνομική σειρά (μετά το ΕΠΟΣ του ‘La Casa de Papel’) για τα ΠΟΛΥ ζεστά βράδια του Ιουλίου στη Θεσσαλονίκη. Το ‘Marcella’ νομίζω ταίριαξε γάντι. Σκοτεινό και φθινοπωρινό περιστρέφεται γύρω από τη ζωή μίας αστυνομικού, η οποία βιώνοντας έναν διαλυμένο γάμο και κενά μνήμης (λόγω ψυχολογικών τραυμάτων) καλείται να λύσει υποθέσεις που στοιχειώνουν για χρόνια τη βρετανική αστυνομία αλλά κυρίως το μυαλό της. Γρήγορη πλοκή, ωραίες ερμηνείες, υπάρχουν κάποια λογικά άλματα που εξυπηρετούνται από τα κενά μνήμης της πρωταγωνίστριας αλλά δικαιολογούνται (είμαι και σε mood διακοπών). Άντε να βγει και ο τρίτος κύκλος. Άντε να φθινοπωριάσει βασικά <3

Με το Le Chalet, ο Κωνσταντίνος Αμπατζής

Άλλη μία δυνατή ευρωπαϊκή σειρά του Netflix, αυτή τη φορά από τη Γαλλία. Μια παρέα επιστρέφει στο χωριό που μεγάλωσε για να παραστεί σε γάμο μέλους της και ξαφνικά, ένας-ένας εξαφανίζονται ή δολοφονούνται. Σωστές δόσεις αγωνίας, μυστηρίου και δράσης, προσεκτικά δομημένη πλοκή (μιας και η ιστορία εκτυλίσσεται σε τρεις διαφορετικές χρονικές ζώνες), καλές ερμηνείες. Καταλαβαίνεις σχετικά εύκολα τι ακριβώς συμβαίνει, όμως αυτό δεν σε εμποδίζει απ’ το να το παρακολουθήσεις με ενδιαφέρον και να θες να πατήσεις ‘play’ στο επόμενο επεισόδιο. Δεν θα το μνημονεύουμε σε είκοσι χρόνια, άλλα είναι ό,τι πρέπει για κολλητικό rebound μετά το Μουντιάλ. Επίσης, το τραγούδι τίτλων με το κοριτσάκι που τραγουδάει στα γαλλικά, με ανατριχιάζει ΚΑΘΕ φορά.

Με το ‘Anne with an E’, η Ιωσηφίνα Γριβέα

Υπάρχουν κάποια πράγματα που τα βλέπεις, ή τα διαβάζεις, ή τα βιώνεις την κατάλληλη ακριβώς στιγμή. Τέτοια παραδείγματα για μένα θα ήταν οι ‘Μικρές Κυρίες’, το ‘Lion King’ ή το ‘Dawson’s Creek’. Οι ορίτζιναλ ταινίες των ’80s της ‘Anne of Green Gables’ μπήκαν αργότερα στο πάνθεον της αγαπημένης μου ποπ κουλτούρας, αλλά θυμάμαι πόσο ήθελα να είχαν μπει νωρίτερα. H πιο βλοσυρή αναβίωση των βιβλίων από το Netflix δεν με ξένισε όπως άλλους φαν – αντίθετα απόλαυσα την αντίθεση του τόνου με το φως της Anne – και στη 2η σεζόν η αφήγηση έχει προσθέσει μοντέρνα στοιχεία που της βγήκαν σε καλό. Εύχομαι να τη δω να μεγαλώνει κι άλλο.

Με τον Bobby Dixon, ο Δημήτρης Μπούτσικος

Όταν κερδίζεις έναν αγώνα μπάσκετ για 30 πόντους και μένουν ακόμη 10 λεπτά, συνήθως χαλαρώνεις, κλείνεις τις μηχανές και αναλώνεσαι σε inside jokes με τους συμπαίκτες σου, στην άκρη του πάγκου. Εκτός βέβαια εάν μιλάμε για την Τσσκα που καρμικά παίζει στον ημιτελικό του Final Four ενάντια στον μπαμπούλα Ολυμπιακό ή για τον Bobby Dixon.  Με την Φενέρ να προηγείται με 31 πόντους κόντρα στην Εφές και τους παίκτες των δύο ομάδων να μοχθούν ώστε να μετριάσουν τα πρωτοσέλιδα της επόμενης μέρας, ο Bobby Dixon ξεκαθάρισε πως δεν αστειεύεται.

Το ξεκαθάρισμα είχε χαρακτήρα επιβλητικό. Ήταν σαρωτικό. Βόυτηξε την μπάλα από τον Granger, έφυγε στον αιφνιδιασμό και πέταξε την μπάλα στο ταμπλό για να καρφώσει με μανία ο Udoh. Στις αμέσως δύο επόμενες φάσεις, έκλεψε με πονηρό τρόπο την μπάλα από τον σαστισμένο Heurtel στο κέντρο του γηπέδου. Την πρώτη σκόραρε δύο εύκολους πόντους με lay up, ενώ την δεύτερη κέρδισε με ένα ειλικρινέστατο τίναγμα, αντιαθλητικό φάουλ. Το τελειωτικό χτύπημα, δηλαδή το τέταρτο συνεχόμενο καλάθι του στον αιφνιδιασμό, βρήκε τον Saric ζαλισμένο από την μαγική του προσποίηση. Η διαφορά άγγιζε πια τους 40 πόντους.

Μην απογοητευτείτε ποτέ εάν δεν γίνετε σαν τον Σπανούλη ή τον Διαμαντίδη. Δεν πειράζει. Γιατί μπορεί μια μέρα να γίνετε σαν τον Bobby Dixon. Πεισματάρηδες και μαχητές.

Vamos Bobby.

Με τους Paramore (#νέοι_ξανά), ο Θοδωρής Δημητρόπουλος

Αυτό το καλοκαίρι έχω πάει στο Rock Werchter, στο πορτογαλικό Primavera και είδα randomly συναυλία και της Katy Perry αλλά ειλικρινά το αγαπημένο μου φετινό λάιβ είναι ένα που έχω δει στον υπολογιστή μου σχεδόν ολόκληρο μέσα από βιντεάκια στο twitter και στο instagram. Νά’ναι καλά οι άνθρωποι με κινητά στις συναυλίες, όπως πάντα έλεγα.

Οι Paramore, λοιπόν. Το μόνο πιο περίεργο πράγμα από το ότι υπάρχουν ακόμα οι Paramore είναι το ότι είναι ακόμα καλοί. Η μπάντα της λατρεμένης Hayley Williams είναι σε περιοδεία αυτές τις μέρες και έπαιξε ένα φαινομενικά απλαυστικό λάιβ στο Τέξας, και το μεγαλύτερο μέρος της βδομάδας το έχω περάσει χαζεύοντας βιντεάκια από το λάιβ ή απλά ακούγοντας ξανά τυχαία κομμάτια από όλη τη δισκογραφία τους.

Εδώ σε πολύ-πολύ πρώτο πρόσωπο, η Hayley τραγουδάει το ‘Rose-Colored Boy’ με το κοινό.

Εδώ τραγουδάει το ‘Misery Business’ με έναν τύπο ΑΠΟ το κοινό.

Εδώ φωνάζει το ‘Ignorance’ μέσα από μεγάφωνο.

Εδώ κάνει χαμούλη με το ‘Still Into You’.

Τελοσπάντων, τώρα ζήλεψα και θέλω να τους ξαναδώ λάιβ αλλά θα αργήσει αυτό. Μακάρι να μην σταματήσουν ποτέ.

Με το ‘Συμπόσιο’ του Πλάτωνα, ο Γιώργος Μυλωνάς

‘ΤΙ ΜΑΣ ΚΡΥΒΟΥΝ;’, αυτή ήταν η πρώτη μου σκέψη μόλις ολοκλήρωσα το ‘Συμπόσιο’ του Πλάτωνα. Μου πήρε 17 χρόνια να ξεπεράσω τα τραύματα της θεωρητικής κατεύθυνσης και ν’ αγγίξω ξανά αρχαία ελληνική γραμματεία, ωστόσo το comeback μου ήταν σοκαριστικό από τις πρώτες κιόλας σελίδες.

Αν και θεωρητικά όλοι έχουμε ακούσει ότι το Συμπόσιο έχει ως κεντρικό θέμα τον Έρωτα και ότι ο Έρωτας στην αρχαία Αθήνα (τόσο ως ιδέα όσο και ως πράξη) προσεγγιζόταν αρκετά διαφορετικά από όσα προσεγγίζεται σήμερα, μου φάνηκε συγκλονιστικά απελευθερωτικό να μπορώ να διαβάζω ένα αρχαίο κείμενο το οποίο μιλά τόσο ανοιχτά για τον σαρκικό και πλατωνικό έρωτα μεταξύ ανδρών. Γιατί 2.500 χρόνια μετά να μην μπορούμε να μιλάμε ανοιχτά για κάτι που γινόταν τότε και να δημιουργούμε δικές μας θεωρίες με βάση τις οποίες οι άντρες της εποχής λάτρευαν μόνο το πνεύμα ο ένας του άλλου και όχι το σώμα; Βέβαια, τα βιβλία του Πλάτωνα υπάρχουν εκεί έξω και μπορεί ο καθένας να τα διαβάσει ανά πάσα στιγμή (μην βλέπετε εμένα που άργησα).

Επίσης, είναι μαγικό πως ο Πλάτωνας, ένας από τους ανθρώπους που κάνουν τους Έλληνες να φουσκώνουν από περηφάνια, μιλάει για κάτι που οι περισσότεροι Έλληνες θεωρούν κατακριτέο. Είναι τέλεια αυτή η αντίφαση και η σημερινή μας υποκρισία. Το βιβλίο, λοιπόν, αφού μιλάει για τον Έρωτα μέσω των λόγων των ανδρών που συμμετέχουν στο συμπόσιο, κλείνει με μια σκηνή που θα έπρεπε να διδάσκεται στα σχολεία από την πρώτη δημοτικού. Κλείνει με τον μεθυσμένο Αλκιβιάδη (τεράστιο ρήτορα, πολιτικό και στρατηγό, την ονείρωξη δηλαδή κάθε Έλληνα) να φτάνει στον χώρο του Συμποσίου και να κάνει ερωτική σκηνή στον παντοτινό κόλλημα του, τον Σωκράτη (τον Έλληνα της καρδιάς μας). Αγνή, αρχαιοελληνική μαγεία.

|Η ποπ κουλτούρα μέσα από εικόνες| Ακολούθησε το Ιnstagram account του PopCode.