Οι 7 τελικές σημειώσεις των Καννών
Συνοψίζουμε τα storylines του 70ού Φεστιβάλ Καννών, από την ανατροπή στο φινάλε της Netflix saga μέχρι την αποθέωση του David Lynch.
- 2 ΙΟΥΝ 2017
Το 70ό Φεστιβάλ Καννών ολοκληρώθηκε, ο Ruben Ostlund πήρε το Φοίνικά του, μίλησε και στο PopCode, η Nicole Kidman βραβεύτηκε με ένα βραβείο που το Φεστιβάλ έφτιαξε απλά για να τη βραβεύσει (δίκαιο, κι εγώ θα το έκανα), κι εν μέσω μιας ατελείωτης διαμάχης περί Netflix, προστασίας των αιθουσών και της φύσης του μέσου, τα καλύτερα πράγματα που παίχτηκαν σε 11 μέρες Φεστιβάλ ίσως και να ήταν δύο σειρές.
Α, και μέσα σε όλα ο Γιώργος Λάνθιμος με τον Ευθύμη Φιλίππου έκαναν το θριπίτ των Καννών, την ώρα που η Sofia Coppola και η Lynne Ramsay έπαιρναν δύο μεγάλα βραβεία με τις εξαιρετικές τους ταινίες αφήνοντας όμως την Jane Campion (που ήρθε φέτος στις Κάννες με το ‘Top of the Lake: China Girl ‘) ως τη μοναδική γυναίκα νικήτρια Χρυσού Φοίνικα στην ιστορία του θεσμού.
ΔΙΑΒΑΣΕ ΑΚΟΜΑ
Όλοι οι νικητές του 70ού Φεστιβάλ Καννών
O Ruben Ostlund με τον Χρυσό Φοίνικα (Arthur Mola/Invision/AP)
Ο Γιώργος Λάνθιμος με το βραβείο Καλύτερου Σεναρίου (Arthur Mola/Invision/AP)
Ήταν ένα πολύ πλούσιο Φεστιβάλ, με απρόσμενες ταινίες, με απογοητεύσεις, με θριάμβους, με ταινιάρες να ξεπηδούν από τις πιο κρυμμένες γωνιές του προγράμματος, και με μπόλικα ζουμερά storylines να μένουν πίσω εξασφαλίζοντας σε αυτή την 70ή edition μια περίοπτη θέση στην ιστορία.
Επιστρέφοντας επιτέλους στη βάση μας, κλείνουμε τη φετινή μας κάλυψη με μια σύντομη ματιά στα πρόσωπα και τις συζητήσεις που κυριάρχησαν σε αυτό το 11ήμερο. Το ερχόμενο ΣΚ θα διαβάσετε ένα χορταστικό οδηγό-καταγραφή όλων των ταινιών που είδαμε στο Φεστιβάλ (μιας και στην ανταπόκριση επικεντρωθήκαμε αναπόφευκτα στο Διαγωνιστικό τμήμα μόνο), ενώ θα διαβάσετε και πολύ περισσότερες συνεντεύξεις όταν κυκλοφορήσουν στις αίθουσες οι ταινίες ‘The Square’, ‘The Florida Project’, ‘Brigsby Bear’ και προβληθεί η σειρά ‘Top of the Lake: China Girl’.
Επόμενο Φεστιβαλικό ραντεβού του PopCode είναι το αγαπημένο μας Φεστιβάλ Βενετίας από το οποίο γράψαμε πρώτοι πέρσι για ‘La La Land’, ‘Arrival’, ‘Bad Batch’ και τον Jon Snow καουμπόη. Περιμένουμε εναγωνίως τις πρώτες φετινές ανακοινώσεις.
ΔΙΑΒΑΣΕ ΑΚΟΜΑ
Το PopCode στο Φεστιβάλ Καννών – όλη η κάλυψη
Η SAGA ΤΟΥ NETFLIX
O Will Smith κι ο Pedro Almodovar διαφώνησαν στη διάρκεια του Φεστιβάλ λόγω των συμμετοχών του Netflix (Arthur Mola/Invision/AP)
Από την πρώτη στιγμή κυριάρχησε στα previews του Φεστιβάλ, στις πρώτες ειδήσεις των dailies (Variety, Hollywood Reporter, Screen) που κάλυπταν μετά μανίας και ακρίβειας την παραμικρή δήλωση που γινόταν επί του θέματος (Will Smith: υπέρ του Netflix, Πρόεδρος Pedro: εναντίον). Στην προβολή του ‘Okja’ έγινε χαμός, και στα φεστιβαλικά πηγαδάκια, από τις ουρές των προβολών μέχρι τα σούσουρο στο Petit Majestic όπου οι δημοσιογράφοι πίνουν τα ποτά τους συνήθως, δεν υπήρχε περίπτωση κάπως να μην συζητηθεί το θέμα μέχρι και το τέλος του Φεστιβάλ. Υπήρχαν οι hardline παραδοσιακοί που δεν άκουγαν κουβέντα, υπήρχαν οι “το Netflix πληρώνει για να γίνουν τόσες ταινίες, πείτε κι ευχαριστώ”, υπήρχαν και τα “ας βρεθεί κάποια λύση, ας υπάρξει ένας συμβιβασμός”, υπήρχαν και οι “γουατέβερ, ας μη τα βάζουν στο Διαγωνιστικό, περισσότερες ταινίες για την Quinzaine και τη Semaine”.
Φυσικά όλο αυτό έληξε με το Netflix να ανακοινώνει συμφωνία με τον Pedro Almodovar για να σκηνοθετήσει σειρά στην streaming πλατφόρμα. Και ας κάτσουμε τώρα εμείς να τσακωνόμαστε.
ΠΑΙΔΕΥΟΥΣΙ ΤΕΚΝΑ
‘Loveless’
Αν έπρεπε να διαλέξω μία μόνο στιγμή από όλες τις ταινίες όλου του Φεστιβάλ, θα ήταν το ανατριχιαστικό πλάνο από το ‘Loveless’ του Zyagintsev, με τους γονείς να τσακώνονται λυσσαλέα και το κλείσιμο μιας πόρτας να αποκαλύπτει πως το παιδί βρισκόταν εκεί πίσω ουρλιάζοντας σιωπηλά όλη αυτή την ώρα. Ήταν ταιριαστό που το είδαμε μάλιστα την πρώτη μέρα του Φεστιβάλ, μιας και έδωσε τον τόνο των ημερών που θα ακολουθούσαν. Το φετινό πρόγραμμα ήταν γεμάτο με ταινίες όπου παιδιά υποφέρουν από τις πράξεις των μεγαλύτερων ή από την κοινωνία που εκείνοι έχτισαν για αυτά.
Το αγνοούμενο παιδί του ‘Loveless’ φεύγει μακριά από ένα κατεστραμμένο οικογενειακό χώρο που by the way συμβολίζει τη Ρωσία με τον γνωστό σφυρί-κοπανάει-ήδη-νεκρή-μύγα τρόπο του Zvyagintsev. Στο ‘You Were Never Really Here’ της Lynne Ramsay ένα ανήλικο κορίτσι γίνεται αντικείμενο σεξουαλικής εκμετάλλευσης σε ένα πλαίσιο σοκαριστικής κοινωνικής ηθικής διαφθοράς. Στο ‘Killing of a Sacred Deer’ του Λάνθιμου τα παιδιά γίνονται πιόνια διαπραγμάτευσης με το ίδιο το Κάρμα, για τις αμαρτίες του γονέα. Στο ‘Wonderstruck’ του Todd Haynes δύο παιδιά σε δυο διαφορετικές εποχές φεύγουν από τα σπίτι τους δίχως σαφή πάντα στόχο, με μόνη ώθηση τη δίψα τους για απόδραση. Στο ‘Okja’ νεαρό κορίτσι και νεαρό μεταλλαγμένο γουρούνι (απλά δεχτείτε το) προσπαθούν να ξεφύγουν από τις ανήθικες, αδυσώπητες corporate ορδές που αποζητούν το πάση θυσία κέρδος.
‘I Am Not a Witch’
‘The Florida Project’
Και, σε δύο ταινίες της Quinzaine που είναι καλύτερες από όλες τις παραπάνω του Διαγωνιστικού, τρία “κρυφά άστεγα” παιδάκια ζουν με ξεγνοιασιά στην έξω πλευρά του Ονείρου στο αριστουργηματικό ‘The Florida Project’ του Sean Baker, ενώ ένα κορίτσι βαφτίζεται μάγισσα και γίνεαι υποχείριο εκμετάλλευσης στο σοκαριστικό και σοκαριστικά όμορφο ‘I Am Not a Witch’. Σε σχεδόν όλες αυτές τις ταινίες, τα πληγωμένα, κυνηγημένα παιδιά δεν συμβολίζουν απλώς μια απώλεια αθωότητας, αλλά κάτι πολύ πιο βαθύ και επίπονο: της ακατανόητη, απάνθρωπη τάση της κοινωνίας να επιβιώνει σαν αρπακτικό, κατασπαράζοντας τα ίδια τα παιδιά της- πιθανότατα επειδή δεν της έχει απομείνει πια απολύτως τίποτα άλλο.
DAME NICOLE
(Arthur Mola/Invision/AP)
Μαζευόμαστε που λέτε κάθε λίγους μήνες με φίλους και οργανώνουμε διήμερα/τριήμερα ‘Φεστιβάλ’, που σημαίνει βασικά πως κατσικωνόμαστε σε ένα σπίτι για 2-3 μέρες βλέποντας ταινίες ενός προγράμματος που έχουν επιλεγεί με κριτήρια όπως ‘κινέζικα ριμέικ αμερικάνικων κομεντί’. Στο τέλος δίνουμε και βραβεία με, ας πούμε, χαλαρά κριτήρια. Πχ θέλαμε σε εκείνο με την κινέζικη θεματική να δώσουμε κάτι στην Gong Li επειδή ήταν φοβερή στο ριμέικ που έπαιζε, κι έτσι είχαμε απονείμει ‘Βραβείο Gong Li Για Αιθέρια Κινηματογραφική Παρουσία’, πού αλλού, στην Gong Li.
H Nicole Kidman πήγε στο Φεστιβάλ με 4 τίτλους (ο ένας καλύτερος από τον άλλο) οπότε το Φεστιβάλ δεν είχε άλλη επιλογή από το να αντιγράψει την πολύ πετυχημένη μας τακτική βραβειοαπονομής, δημιουργώντας ένα βραβείο από το πουθενά(*) απλά για να το δώσει στη Nicole Kidman. Η οποία δεν ήταν καν εκεί για να το πάρει, τόσο like a boss η φάση.
‘Top of the Lake: China Girl’
(*Ναι, ξέρω, είναι ‘επετειακό’. Κάθε κάποια στρογγυλά χρόνια το Φεστιβάλ έχει το ‘δικαίωμα’ να δώσει ένα ‘επετειακό’ βραβείο εντελώς όπου θέλει για τον όποιο λόγο. Πληζ όμως. Παραμένει ένα βραβείο που έβγαλε η επιτροπή από τον αέρα για να βραβεύσει τη Nicole Kidman απλά επειδή είναι γενικώς φοβερή.)
Για την ιστορία, οι τίτλοι είναι ‘The Beguiled’ (φοβερό καστ, βραβείο Σκηνοθεσίας, η Kidman πολύ καλή), ‘The Killing of a Sacred Deer’ (βραβείο Σεναρίου, η Kidman πολύ καλή), ‘Top of the Lake: China Girl’ (θα σαρώσει στα Έμμυ, η Kidman πολύ καλή), ‘How to Talk to Girl at Parties’ (η Kidman τραγουδάει πανκ σε εξωγήινους).
ΟΥΡΕΣ ΚΑΙ ΑΣΦΑΛΕΙΑ
Η στάνταρ διαδικασία για να μπεις σε μια απογευματινή προβολή του Διαγωνιστικού ήταν μιάμιση με δύο ώρες ουρά όρθιος μες στον ήλιο του απογεύματος (και στην Κρουαζέτ έχει ΠΟΛΥ ήλιο μέχρι αναίτια αργά), διπλός σωματικός έλεγχος, δύο έλεγχοι κάρτας στην είσοδο, κι άλλη μία στην έξοδο.
(Κι αν έμενες έξω, όπως μου συνέβη πχ στο ‘The Square’, μετά είτε θα σου καταστρεφόταν το πρόγραμμα της επόμενης μέρας για να μπορέσεις να δεις ό,τι έχασες, ή θα στεκόσουν άλλη μία+ ώρα αναμονή σε μια πολύ μικρότερη αίθουσα στο εσωτερικό του Palais. Από τα μισά του Φεστιβάλ και μετά, αποφάσισα να προσπερνώ την απογευματινή και να δοκιμάζω κατευθείαν για τη βραδυνή. Αφού θα περίμενα που θα περίμενα, ας ήταν μια κι έξω, ας ήταν τουλάχιστον σε εσωτερικό χώρο, δίχως ήλιο να βαράει- κι ας ήταν μεγάλο ζόρι το ‘ταινία 22.30 ως 1.00, απόπειρα γραψίματος, ύπνος κατά τις 2.30, ξύπνημα στις 7.00 για πρωινή δημοσιογραφική’.)
Έχω μια τεράστια ανάγκη να ξαπλώσω στον καναπέ μου και να δω μόνο Netflix για τις επόμενες δύο βδομάδες.
ΣΤΗΝ QUINZAINE, ΑΔΕΡΦΙΑ ΜΟΥ
Οι συνήθειες θέασης που ανέπτυξα μεταβλήθηκαν στη διάρκεια του Φεστιβάλ όταν συνέβησαν κάπως ταυτόχρονα δύο πράγματα: α) ξεφόρτωσε τα μεγάλα του χαρτιά το Διαγωνιστικό εκεί ως τη Δευτέρα περίπου και μετά είχε σερί πολλές ταινίες που δε με έκαιγαν και β) συνειδητοποίησα πως η Quinzaine έχει κυριολεκτικά καλύτερο πρόγραμμα.
Το Φεστιβάλ Καννών γενικά είναι 3-4 Φεστιβάλ το ένα πάνω στο άλλο, με την Επίσημη Επιλογή να καταλαμβάνει φυσικά την περισσότερη προσοχή (Διαγωνιστικό + Εκτός Συναγωνισμού + Ειδικές Προβολές + Un Certain Regard). Υπάρχουν όμως κι άλλα προγράμματα, που τρέχουν παράλληλα. Η Quinzaine, το Δεκαπενθήμερο των Σκηνοθετών δηλαδή, ανναζητά κάποιες πιο περιθωριακές, πιο edgy προτάσεις. Η Semaine, δηλαδή η Εβδομάδα Κριτικής, εστιάζει σε νέα ταλέντα στην πρώτη ή δεύτερη ταινία τους. Και υπάρχει και το Acid που δεν πρόλαβα ούτε απ’έξω να περάσω.
‘Alive in France’
Η Quinzaine, απαλλαγμένη από τα άγχη των politics και των Ονομάτων, που βαραίνουν το Διαγωνιστικό, απλά μαζεύει ό,τι ταινιάρα βρει. Οι προβολές γίνονται στην αίθουσα ενός ξενοδοχείου όπου οι ουρές είναι πολύ-πολύ μικρότερες, ο κόσμος τρομερά λιγότερος, και όπου μπορείς σαν άνθρωπος να πας είτε στην πρωινή προβολή όπου (σε αντίθεση με το Διαγωνιστικό) ακολουθούν και Q&A με τους συντελεστές, είτε στην επίσημη βραδυνή (δίχως dress code όπως στου Επίσημου) όπου και άνετα μπαίνεις αλλά και μετά παίζει να κάθεσαι πίσω ή μπροστά από τους συντελεστές και να τους δεις να απολαμβάνουν το χειροκρότημα του κόσμου στο τέλος. Στην Quinzaine δεν πέτυχα γιούχες, είτε επειδή ο κόσμος εκεί είναι πιο ανθρώπινος, είτε επειδή οι ταινίες είναι καλύτερες.
Οι αγαπημένες μου από το φετινό τμήμα: ‘The Florida Project’ του Sean Baker, το μαγικά ανθρώπινο μουσικό street cinema του Abel Ferrara στο ντοκιμαντέρ ‘Alive in France’, το καθηλωτικό ‘I Am Not a Witch’ και η μεγαλύτερη κουλαμάρα του Φεστιβάλ, το ροκ/ντάμπστεπ μιούζικαλ για τη Ζαν Ντ’Αρκ, ‘Jeannette’ του Bruno Dumont.
ΟΙ ΓΥΝΑΙΚΕΣ ΚΑΙ ΟΙ ΚΑΝΝΕΣ
(Arthur Mola/Invision/AP)
Η Jessica Chastain στην τελευταία συνέντευξη τύπου της κριτικής επιτροπής είπε πως την σόκαρε η αντιμετώπιση των γυναικείων χαρακτήρων σε κάποιες από τις ταινίες του Διαγωνιστικού. Είναι κάπως διασκεδαστικό να εικάζεις ποιες εννοούσε, και είναι σίγουρα προβληματικό πως μου έχουν περάσει από το μυαλό σίγουρα πάνω από τις μισές. Βέβαια μιλάμε για ένα Φεστιβάλ που γενικότερα δε δείχνει να έχει ιδιαίτερη κατανόηση ή ευαισθησία σε τέτοια θέματα. Η πρώτη γυναίκα που γύρισε μεγάλου μήκους ταινία στην Παλαιστίνη, τουήταρε πως δε μπορούσε να πάει σε μίτινγκς επειδή είχε το μωρό της μαζί, ένα θέμα που με τσαντίζει κάπως που δεν πήρε μεγαλύτερη έκταση- κι εγώ αφού γύρισα το αντιλήφθηκα.
Αν δείχνει αυτό κάτι είναι πως δομικά, εκ σύλληψής του δηλαδή, το Φεστιβάλ προκύπτει από μια κατεξοχήν αντρική αντίληψη των πραγμάτων. Σιγά τη διαπίστωση θα μου πεις βέβαια, οι Κάννες να ήταν όλο το πρόβλημα. Μίλησα με την Jane Campion πριν λίγες μέρες, για το ‘Top of the Lake: China Girl’. H Campion παραμένει η μοναδική γυναίκα που έχει βραβευθεί με Χρυσό Φοίνικα σε 70 χρόνια Φεστιβάλ, και φαινόταν τρομερά τσαντισμένη με αυτό. Όταν της έκανα μια σχετική ερώτηση είπε πως το πρόβλημα ήταν και παραμένει η δομική ανισότητα στις συμμετοχές: μόνο 3 ταινίες από γυναίκες στο Διαγωνιστικό. Και λιγότερες ευκαιρίες για ιστορίες γυναικών γενικότερα. “Σκέφτομαι πως ίσως ήρθε η ώρα να ιδρύσουμε το Wonder Woman Film School με την Andrea Arnold”, είπε.
(Η συνέντευξη της Jane Campion θα δημοσιευτεί κοντά στην πρεμιέρα του ‘Top of the Lake: China Girl’ από την COSMOTE TV.)
‘Ava’
Κάπου αναφέρθηκε σαν ιδέα πως μια φορά θα έπρεπε η κριτική επιτροπή να είναι μόνο γυναίκες- αυτό ίσως έβαζε πολλούς στη θέση να σκεφτούν τα πράγματα από αυτή την οπτική. Πάντως με ένα Διαγωνιστικό που πρέπει να ικανοποιεί ένα σωρό διαφορετικές ισορροπίες και politics, έχοντας πάντα την ανάγκη των μεγάλων ονομάτων, η αλλαγή δε μπορεί παρά να έρθει από ένα επίπεδο εντελώς θεμελιακό. Πράγματι, η ελπίδα βρίσκεται στα παράλληλα τμήματα, εκεί όπου φέτος παρουσιάστηκαν μερικές εκπληκτικές ταινίες γυναικών, όπως το ‘I Am Not a Witch’ και το ‘Ava’, ή ταινίες που παρά την ύπαρξη κάποιου γνωστού λευκού άντρα σταρ (όπως ο Willem Dafoe στο ‘Florida Project’) δεν κάνουν καμία έκπτωση στο πώς βλέπουν τον κόσμο τους αποκλειστικά μέσα από τα μάτια των φτωχών κοριτσιών ηρωίδων του.
H ΑΠΟΘΕΩΣΗ ΤΟΥ DAVID LYNCH
(Arthur Mola/Invision/AP)
Ξέρω πόσο δήθεν μπορεί να μοιάζει η δήλωση ‘πήγα στο μεγαλύτερο κινηματογραφικό Φεστιβάλ του κόσμου και το καλύτερο πράγμα που είδα εκεί ήταν 2 τηλεοπτικά επεισόδια’ αλλά δε με νοιάζει. Αυτό που έχει κάνει ο David Lynch ξεπερνά φόρμες και στρωτές ιδέες, είναι μια αληθινή βόμβα στα θεμέλια της Εποχής Της Κυριολεξίας την οποία ζει η ποπ κουλτούρα.
Για το νέο ‘Twin Peaks’ θα μιλήσουμε σύντομα αναλυτικότερα και φυσικά δε θα ξεπεταχτεί σε δύο παραγράφους ενός μαζευτικού κειμένου, αλλά ήθελα οπωσδήποτε έστω να το ξεχωρίσω ως κομμάτι της εμπειρίας του Φεστιβάλ. Ήταν η πρώτη φορά που πήγα στις Κάννες και αυτό που αντιμετώπισα εκεί επιβεβαίωσε κάθε προηγούμενο φόβο ή αγχωτική μου σκέψη- είναι ένα τεράστιο, χαοτικό πολυ-Φεστιβάλ, όπου βλέπεις περισσότερες ταινίες τη μέρα από όσες οι ώρες ύπνου σου, περιμένεις υπομονετικά για ώρες σε ουρές, βλέπεις προγράμματα να γίνονται άνω-κάτω κάθε φορά που μένεις έξω από κάτι (και θα μείνεις) ή που προκύπτει μια καλή συνέντευξη που δε θες να χάσεις, που νιώθεις στο πετσί του την πολιτιστική σχιζοφρένεια της Κρουαζέτ την ώρα που προσπαθείς να περάσεις από τα πλήθη κόσμου που έχουν μαζευτεί για να δουν κάποιον σταρ με το κυάλι.
‘Twin Peaks: The Return’
Μέσα σε όλη την παράνοια του τυπικού προγράμματος Διαγωνιστικό-συνέντευξη-φαγητό-παράλληλο τμήμα-γράψιμο-Διαγωνιστικό-φαγητό-γράψιμο-ύπνος, υπήρξε αυτή η μέρα εκεί προς το τέλος του προγράμματος, σταμπαρισμένη την είχα από την προσγείωση, που για 2 ώρες θα ξέχναγα Διαγωνιστικά και Φοίνικες και συνεντεύξεις και ανταποκρίσεις και ουρές, και θα πήγαινα στην αίθουσα πίσω από τις δύο μεγάλες, στην αίθουσα που βλέπει θάλασσα και όχι δρόμο, και θα έμπαινα εκεί, θα έσβησαν τα φώτα, και θα έβλεπα στη μεγάλη οθόνη τον καινούριο David Lynch.
Υπήρξαν φυσικά τα αναμενόμενα “καλά μες στον πανικό θα χάσεις τόσες ώρες για να δεις κάτι που μπορείς να δεις σπίτι σου;” αλλά ο David Lynch είχε επιστρέψει ρε φίλε, είχε επιστρέψει μετά από πάνω από μια δεκαετία χωρίς ταινία, και αυτό που έφτιαξε ήταν πιο παράξενο από ποτέ, ήταν αντι-τηλεόραση, ήταν αντι-everything, και φυσικά έπρεπε να το δω στο σινεμά μακριά από τα πάντα, μακριά από τον κόσμο. Στο τέλος της προβολής μόνο που δεν αγκαλιαζόμασταν κλαίγοντας, τόσο από την ομορφιά και την ένταση των 2 επεισοδίων που είδαμε, όσο και από τη συνειδητοποίηση πως όντως, κάποιος έδωσε λεφτά στον David Lynch για να γυρίσει 18 ώρες ΑΥΤΟΥ του πράγματος, όχι μιας νερωμένης, νοσταλγικής νερόβραστης revival εκδοχής γεμάτης με ‘αυτά που θέλει ο κόσμος’, αλλά 18 ώρες γνήσιου David Lynch, κάτι που ούτε το σινεμά πια δε μπορεί να σηκώσει, εμπορικά.
Ο David Lynch στις Κάννες το 1992 για το ‘Twin Peaks: Fire Walk With Me’ (AP Photo/Gilbert Tourte)
To 1990, το ‘Wild at Heart’ (μια από τις καλύτερες ταινίες της τελευταίας 30ετίας) γιουχαϊστηκε και λίγες μέρες μετά κέρδισε το Χρυσό Φοίνικα εν μέσω αποδοκιμασιών και αποχωρήσεων. Την ίδια άνοιξη στο ABC έκανε πρεμιέρα το ‘Twin Peaks’, η σειρά που άλλαξε την τηλεόραση. 2 χρόνια αργότερα, το εκπληκτικό ‘Twin Peaks: Fire Walk With Me’ έκανε επίσης πρεμιέρα στις Κάννες, εν μέσω τεράστιων αποδοκιμασιών. Η ταινία δεν ανέκαμψε ποτέ, με την κριτική επανεκτίμησή της να φτάνει επιτέλους, σήμερα, 25 ολόκληρα χρόνια μετά. 25 χρόνια μετά, η Laura συναντά ξανά τον Agent Cooper. 25 χρόνια μετά, το ίδιο βράδυ που είδαμε συγκινημένοι, σοκαρισμένοι τα νέα επεισόδια ‘Twin Peaks’ στη μεγάλη οθόνη του ίδιου εκείνου Φεστιβάλ, το ίδιο εκείνο βράδυ το κατάμεστο Lumiere αποθέωσε επιτέλους τον David Lynch.
Κι έτσι γλυκά δένουν όλα.
Τα ξαναλέμε του χρόνου.
ΚΙ ΑΛΛΕΣ ΚΑΝΝΕΣ
