ΣΙΝΕΜΑ

Κινηματογραφικό Μουντιάλ 2018: Το final four

To Κινηματογραφικό Μουντιάλ του PopCode φτάνει κι αυτό στην 4άδα του. Μόνη χώρα που βρίσκεται στα ημιτελικά του κινηματογραφικού και του ποδοσφαιρικού; Φυσικά η Αγγλία.

Αυτό το καλοκαίρι στο PopCode διοργανώνουμε την απόλυτη κινηματογραφική fun διοργάνωση του καλοκαιριού, ώστε να συμπέσει απολύτως με το ποδοσφαιρικό Μουντιάλ: Ένα ταυτόχρονο παγκόσμιο κύπελλο σινεμά, με την ίδια ακριβώς δομή με το ποδοσφαιρικό. Φανταστείτε ένα συνδυασμό Μουντιάλ, Eurovision και ‘X Factor’ και καταλήγετε στην διοργάνωση που σκεφτήκαμε.

Η κεντρική ιδέα: Παίρνουμε το ποδοσφαιρικό Μουντιάλ που έχει μόλις ξεκινήσει, με τις ίδιες χώρες και τους ίδιους ομίλους και το ίδιο νοκ άουτ bracket, και για την κάθε χώρα διαλέγουμε μια ταινία-εκπρόσωπο από τα τελευταία 4 χρόνια, από τη μουντιαλική 4ετία.

Το πάνελ: Δημήτρης Δημητρακόπουλος (από το flix.gr), Κωστής Θεοδοσόπουλος (από το cinemagazine.gr και τις Νύχτες Πρεμιέρας), Μάρα Θεοδωροπούλου (από το popaganda.gr), και Θοδωρής Δημητρόπουλος (από το popcode.gr και το Έθνος).

Η διαδικασία: Στους νοκ άουτ γύρους, κάθε μέλος του #πάνελ ψηφίζει για νικητή στο κάθε ζευγάρι και η ταινία με τις πιο πολλές ψήφους προκρίνεται. Σε περίπτωση ισοπαλίας πάμε στα πέναλτι, όπου κάθε συντάκτης του PopCode/Oneman κρατά το ρόλο ενός ‘πέναλτι’.

ΚΙΝΗΜΑΤΟΓΡΑΦΙΚΟ ΜΟΥΝΤΙΑΛ 2018

Όμιλοι Α+Β
Όμιλοι Γ+Δ
Όμιλοι Ε+ΣΤ
Όμιλοι Ζ+Η
Φάση των 16
Προημιτελικοί

Ήρθε η ώρα των ημιτελικών! Για να τιμήσουμε τις 4 σπουδαίες ταινίες που έφτασαν ως εδώ, σήμερα αλλάζουμε ρυθμό. Κι αντί να βουτήξουμε κατευθείαν στα αποτελέσματα, θα πάρουμε λιγάκι χρόνο να μιλήσουμε για το φανταστικό μας final four. (Μπράβο στο #πάνελ.)

Αυτές είναι οι 4 ταινίες των ημιτελικών, κι αυτά είναι λίγα λόγια που γράψαμε για την κάθε μία από αυτές όταν τις είδαμε πρώτη φορά. Ούτε μία μετριότητα ανάμεσά τους.

MAD MAX: FURY ROAD (ΑΥΣΤΡΑΛΙΑ)

Το πόσο βασική και απογυμνωμένη από τα πάντα είναι η αφήγηση, όχι μόνο ενισχύει ακόμα περισσότερη τη σημασία των εκρήξεων και των καταδιώξεων, μα και επιτρέπει στην -απρόσμενα- πολύ δυνατή ιστορία να ενδυναμωθεί. Ακούγεται παράδοξο, μα είναι αλήθεια: Αντί να έχεις μια μυθολογία γεμάτη λεπτομέρειες και συγκεκριμένους χαρακτήρες, ο Μίλερ έχει επιτρέψει στο στόρι του να εκτοξευθεί ως αλληγορία και στους ήρωές του να σκαρφαλώσουν στη σφαίρα του αρχετύπου. (Ο Murnau του ‘Sunrise’ θα ήταν περήφανος.) Όσο λιγότερα λέει, τόσο περισσότερα αυτά σημαίνουν.

Έχεις εδώ ένα μετα-αποκαλυπτικό σκηνικό όπου, μετά το τέλος του πολιτισμού, στις απαρχές ενός νέου, το μόνο που έχουμε επιλέξει να κρατήσουμε είναι οι πατριαρχικές δομές καταπίεσης. Γυναίκες δεν έχουν τον έλεγχο του σώματός τους και αγόρια αδύναμα (όπως ο πιτσιρικάς Nux του Nicholas Hoult, που έχει ένα πάρα πολύ ενδιαφέρον character arc στην ταινία) θρέφονται με το αίμα της ψευδαίσθησης για μια Δόξα που θα έρθει αρκεί να ικανοποιήσεις και τυφλά υπηρετήσεις τον Πατέρα. Στη διάρκεια της μεγάλης απόδρασης, ο Max και η Furiosa εξελίσσονται σε ένα τρομερό δίδυμο, απολύτως ισότιμο, κι οι δύο σε αναζήτηση -τι άλλο;- λύτρωσης, άφεσης αμαρτιών, και ίσως ελπίδας σε έναν κόσμο όπου κανείς δεν τολμά να ονειρευτεί ελπίδα. Ο καθένας εκ των δύο κατευθύνει τον άλλον και ο καθένας σώζει τον άλλο, σε μια αβέβαιου στόχου διαδρομή προς έναν καλύτερο κόσμο.

Ο George Miller τα διαχειρίζεται όλα αυτά απολύτως επιδέξια, αφηγούμενος μια εντελώς γραμμική ιστορία ελάχιστου διαλόγου και ελαχίστων σκηνών συμβατικής ανάπτυξης. Κι όλα αυτά την ώρα που παραδίδει μαθήματα για το πώς στήνεις, χορογραφείς και μοντάρεις μια -διαρκή- σκηνή δράσης. Η σύνθεση κάθε πλάνου (ποτέ άδειο, ποτέ πηγμένο στα όρια της κακοφωνίας), ο ρυθμός, η εκφραστικότητα, οι χρωματικές εναλλαγές, όλα σε αφήνουν άφωνο. Είναι σαν ο ‘Στρατηγός’ του Buster Keaton, γυρισμένος από τον John Ford, να έκατσε πάνω σε τόνους πολύχρωμης εκρηκτικής ύλης, αποτελούμενης από ιδέες και πλάσματα που ξέφυγαν από τα μουσικά όνειρα ενός Terry Gilliam ή ενός Alejandro Jodorowski. Το ‘Fury Road’ δεν είναι απλά μια χορταστική, πανέμορφη, αναπολογητικά φεμινιστική και θεματικά ζουμερή περιπέτεια του σήμερα, είναι κι ένα βέβαιο σημείο αναφοράς του μέλλοντος. Ευτυχώς. Πάντα θα χρειαζόμαστε ελπίδα.

Περισσότερα—> Μπαρούτι, άμμος και ηλεκτρικές κιθάρες

AMERICAN HONEY (ΑΓΓΛΙΑ)

Η ταινία δεν κυκλοφόρησε ποτέ στις ελληνικές αίθουσες ούτε παίχτηκε σε κανένα από τα Φεστιβάλ μας επειδή go figure, οπότε ατυχώς δεν έγραψα ποτέ κάτι για αυτό, πέραν λίγων γραμμών στο letterboxd:

το ‘outsider youths με σεξ, ναρκωτικά και πολλή ποπ προσπαθούν να επιβιώσουν στα γκρεμίσματα της post-dream καπιταλιστικής americana δυστοπίας’ είναι μακράν το αγαπημένο μου genre του σινεμά των ’10s

Ακριβώς μέσα από αυτή την οπτική έχει παραμείνει σημείο αναφοράς την τελευταία διετία, ως ένα απολύτως χαρακτηριστικό είδος ταινίας που εμφανίζεται διαρκώς και σε διάφορες παραλλαγές πλέον (από το ‘Spring Breakers’ και το ‘Bad Batch’ μέχρι το ‘Nocturama’ και το ‘Florida Project’), σε ένα δυτικό σινεμά όλο και πιο αγχωμένο για το ‘πού βρισκόμαστε σήμερα’. Ενιγουέι, αυτό είναι το καλύτερο κείμενο που έχω διαβάσει πάνω σε αυτή την ταινία, fwiw:

I am not America (America has made that clear). I am here despite America. I see in this the indictment I feel in my bones; I see in this the soul-eater that is capitalism and its weapons patriarchy and white supremacy; I see the poisons coursing through the culture portrayed and feel how they ripple outward. This is not an expose on a facet of America; this is a blunt picture of the whole.

RAMS (ΙΣΛΑΝΔΙΑ)

Δυο αδέρφια που έχουν δεκαετίες να μιλήσουν βλέπουν μια σπάνια νόσο να εξολοθρεύει τη ράτσα προβάτων τους. Υποθέτω υπάρχουν πολλοί τρόποι να πει κάποιος την ιστορίας μιας περίπλοκης αδελφικής σχέσης, αλλά ειλικρινά αυτός εδώ ήταν ο τελευταίος που περίμενα να δω- γι’αυτό και κερδίζει και πόντους. Ο σκηνοθέτης Grímur Hákonarson διατηρεί σε όλη την ταινία μια υπέροχη ισορροπία χαριτωμένα αστείου τόνου και αληθινού συναισθηματικού βάθους, δένοντας την ταραχώδη σχέση των δύο αδερφών με τα πολύτιμα κοπάδια τους. Η ταινία ξεκινά σε καλλιστεία τράγων (όντως τώρα) και φτάνει μέχρι τα πιο αφιλόξενα μέρη (μέσα και έξω από την μικρή τοπική κοινότητα) διαγράφοντας με θαυμαστά μινιμαλιστικό τρόπο τις διακυμάνσεις στη σχέση των δύο ιδιότροπων και ξεροκέφαλων αδερφών. Η ταινία είναι και αστεία και παράξενη και συναισθηματική, και διαθέτει ένα από τα ωραιότερα φετινά φινάλε. Καμία έκπληξη που βραβεύτηκε με τον Χρυσό Αλέξανδρο της καλύτερης ταινίας του φετινού διαγωνιστικού τμήματος.

(Από την ανταπόκριση στο Φεστιβάλ Θεσσαλονίκης 2015)

FORCE MAJEURE (ΣΟΥΗΔΙΑ)

Όλα συμβαίνουν σε ένα σαλέ όπου μια οικογένεια έχει πάει για διακοπές και σκι, όταν ένα πρωί που τίποτα δε φαινόταν σημαντικό, μια υπό έλεγχο χιονοστιβάδα ξεφεύγει ελαφρώς, προκαλώντας προσωρινό πανικό στους θαμώνες. Μέσα σε αυτούς και ο Τόμας, σύζυγος και πατέρας δύο παιδιών, ο οποιός παρατά την οικογένειά του και εξαφανίζεται μέχρι να πεις “μπαμπά!”. Αυτό που ακολουθεί είναι μια σειρά από διαδοχικές εκρήξεις θυμωμένης σιωπής που σκάνε σαν ντόμινο, καθώς ο Tomas αρνείται στον εαυτό του μια καθαρή εικόνα ενός γεγονότος που τόσο ξεκάθαρα ευνουχίζει τον alpha male αντρισμό του κατά τις κοινωνικές συμβάσεις, και η δε Ebba (η σύζυγός του) προσπαθεί να διαχειριστεί την ολοένα και πιο εμφανή οργή της για την κατάσταση. Παράληλλα, η κόντρα τους μεταδίδεται και διαχέεται σαν νόσημα που προσβάλλει την ατμόσφαιρα, επηρεάζοντας τους γύρω τους με τρόπους πάντοτε απρόβλεπτους. (Είναι το είδος της ταινίας που κάθε σκηνή που ξεκινά, δε μπορείς να υποψιαστείς με τι τρόπο και πού θα καταλήξει.)

Είναι εκπληκτικό: ο Σουηδός Ruben Ostlund έχει σκηνοθετήσει ένα πλήρως εσωτερικό δράμα για τη μάχη των στερεοτύπων και την αιώνια διαπραγμάτευση ανάμεσα στην υποκειμενικότητα και την αντικειμενικότητα της αλήθειας, και το έχει κάνει μέσα από μια σειρά στεγνών, σχεδόν θριλερικής κατασκευής, απίστευτα αστείων σκηνών. Η ισορροπία που διατηρεί είναι τρομερά εύθραστη. Υπάρχει μια αξέχαστη σκηνή με τον Tomas να καταρρέει μπροστά στην Ebba με τρόπο που καθόλη τη διάρκεια βρίσκεσαι σε πόλεμο με τον εαυτό σου για το αν αυτό που παρακολουθείς είναι τραγικό ή ξεκαρδιστικό. (Το ένα φυσικά όχι μόνο δεν αποκλείει, μα και στηρίζει το άλλο.)

(Από εκείνη την Πέμπτη που βγήκαν μαζί στις αίθουσες το ‘Force Majeure’ κι ο πιο πρόσφατος Michael Mann.)

***

Αυτή είναι η 4άδα!

Και τώρα οι δύο ημιτελικοί, που βάσει και των διασταυρωμάτων του Μουντιάλ, προκύπτουν ως εξής:

Ψηφίζουμε στους δύο ημιτελικούς:

ΑΥΣΤΡΑΛΙΑ – ΑΓΓΛΙΑ

Mad Max: Fury Road (Γ1)

American Honey (Ζ1)

Δημήτρης Δημητρακόπουλος: ‘Mad Max: Fury Road’

Κωστής Θεοδοσόπουλος: ‘American Honey’

Μάρα Θεοδωροπούλου: ‘Mad Max: Fury Road’

Θοδωρής Δημητρόπουλος: ‘American Honey’

Τελικό σκορ: 2-2

Πάλι στα πέναλτι το ‘Mad Max: Fury Road’, πολλά τα ζόρια στη δυστοπία.

Για τη διαδικασία των πέναλτι στρατεύθηκε και πάλι η σύνταξη των PopCode/Oneman, κάθε συντάκτης ένα τυχαίο χτύπημα πέναλτι.

1ο πέναλτι, Κωνσταντίνος Αμπατζής: ‘Mad Max: Fury Road’, 1-0

2ο πέναλτι, Ιωσηφίνα Γριβέα: ‘Mad Max: Fury Road’, 2-0

3o πέναλτι, Ηλίας Αναστασιάδης: ‘Mad Max: Fury Road’, 3-0, δεν χρειάζονται τα υπόλοιπα (για την ιστορία, Τζαβάρας θα έριχνε το 4-0)

Νέο τελικό σκορ: 2-2 (3-0 στα πέναλτι)

Προκρίνεται: ‘Mad Max: Fury Road’ (Αυστραλία)

(ed: Το Αυστραλιανό σινεμά αχτύπητο στα πέναλτι, μπράβο. It’s not coming home.)

ΙΣΛΑΝΔΙΑ – ΣΟΥΗΔΙΑ

Rams (Δ1)

Force Majeure (ΣΤ1)

Δημήτρης Δημητρακόπουλος: ‘Rams’

Κωστής Θεοδοσόπουλος: ‘Force Majeure’

Μάρα Θεοδωροπούλου: ‘Force Majeure’

Θοδωρής Δημητρόπουλος: ‘Force Majeure’

Τελικό σκορ: 1-3

Προκρίνεται: ‘Force Majeure’ (Σουηδία)

***

NEXT UP:

Ο μεγάλος τελικός! Μικρούς τελικούς και τέτοια σαχλά δεν κάνουμε εδώ, πάμε κατευθείαν για νικητή.

Όπως βλέπουμε πια από το σχεδόν ολοκληρωμένο bracket, ο μεγάλος τελικός είναι:

  • Mad Max: Fury Road – Force Majeure

Δύο ξεκάθαρα σύγχρονα classics του παγκόσμιου σινεμά. Εύγε, #πάνελ, καλή δουλειά!

ΚΙΝΗΜΑΤΟΓΡΑΦΙΚΟ ΜΟΥΝΤΙΑΛ 2018

Όμιλοι Α+Β
Όμιλοι Γ+Δ
Όμιλοι Ε+ΣΤ
Όμιλοι Ζ+Η
Φάση των 16
Προημιτελικοί