Η νέα Lara Croft είναι φτιαγμένη από σάρκα και οστά (αλλά θα σε διαλύσει ανεξαρτήτως)

Κάθε εβδομάδα στο PopCode, θα μοιραζόμαστε μαζί σου τη γνώμη μας για τις φρέσκιες ταινίες που σε περιμένουν στις αίθουσες.

Έχουμε και λέμε:

Tomb Raider: Lara Croft

Στη σκηνοθεσία: Ρόαρ Ούθαγκ

Παίζουν: Αλίσια Βικάντερ, Γουόλτον Γκόγκινς, Ντόμινικ Γουέστ, Ντάνιελ Γου, Κριστίν Σκοτ Τόμας

Σε κάποιο παράλληλο σύμπαν όπου η Αντζελίνα Τζολί θα είχε τον οποιονδήποτε λόγο να ζηλέψει κάποιο έτερo ανθρώπινο ον, μπορεί και να ζήλευε τη Λάρα Κροφτ της Αλίσια Βικάντερ. Η Λάρα της νεότερης γενιάς είναι φτιαγμένη από σάρκα. Έχει όλη τη σωματικότητα του ρόλου που εδραίωσε την προκάτοχο ως τη de facto ηρωίδα δράσης των 2000s – η φαινομενικά εύθραυστη Βικάντερ πείθει απόλυτα ως άλλη υπερηρωίδα – αλλά πονάει, κλαίει, αλληλεπιδρά εντελώς φυσικά με τα στοιχεία της φύσης και όσα συμβαίνουν γύρω της. Η νέα απόπειρα μεταφοράς του ομώνυμου videogame ωστόσο, παρότι καλογυρισμένη και επανδρωμένη με εκλεκτό καστ, δεν έχει την ενέργεια ούτε την επινοητικότητα στα σετ της για να ξορκίσει τελείως την κατάρα των video games που φτάνουν μέχρι τη μεγάλη οθόνη. Μαζί με τη φωτεινή εξαίρεση της σειράς των «Resident Evil» πάντως, το νέο «Tomb Raider» ξεχωρίζει μέσα στις απογοητευτικές μεταφορές παιχνιδιών και βάζει υποσχόμενα θεμέλια. – Ιωσηφίνα Γριβέα

Πρόσωπα & Ιστορίες (Visages Villages)

Στη σκηνοθεσία: Ανιές Βαρντά, JR

Η 89χρονη θρυλική δημιουργός της Νουβέλ Βαγκ, Ανιές Βαρντά κι ο εικαστικός JR ταξιδεύουν μαζί σε χωριά της Γαλλιάς γνωρίζοντας ανθρώπους, μαθαίνοντας τις ιστορίες τους και δημιουργώντας τεράστια πορτρέτα.

«Το να σκέφτεσαι τους νεκρούς είναι καλό», λέει σε κάποια στιγμή στη διάρκεια της περιπλάνησής της με τον JR η Ανιές Βαρντά. «Αλλά υπάρχουν μέρη όπου είναι ευκολότερο να τους φέρεις στο νου». Δεν ξεκινά με αυτά τα λόγια η ταινία, αλλά θα μπορούσαν και να την περιγράφουν. Η Βαρντά, μια σπουδαία δημιουργός που σε όλη τη διάρκεια της καριέρας της έφτιαχνε σινεμά σε συνομιλία με το θνητό μας χαρακτήρα, επιστρέφει με ένα γλυκό, ουμανιστικό road movie πάνω στον παροδικό χαρακτήρα της τέχνης και, ταυτόχρονα, της ζωής. Μαζί με τον εικαστικό JR ταξιδεύουν σε χωριά και συνομιλούν με απλούς ανθρώπους, μαθαίνοντας απλές ιστορίες και δημιουργώντας πορτρέτα γιγάντια, εντυπωσιακά, παροδικά. Η Βαρντά λέει στην αρχή της ταινίας πως ο JR της θυμίζει έναν νεαρό Γκοντάρ και το φιλμ κλείνει τον αφηγηματικό του κύκλο με μια εντυπωσιακή σύγκρουση ιδεών και προσεγγίσεων, δίψας για επαφή ενάντια στον ερμητισμό- ένας διαρκής, γλυκός διαλογισμός πάνω στο τι σημαίνει να αφουγκράζεσαι τη ζωή μέσα από τις ιστορίες των ανθρώπων που βρίσκονται γύρω σου. Υποψήφιο για Όσκαρ Ντοκιμαντέρ, και πιθανώς μια από τις ωραιότερες ταινίες της σεζόν. – Θοδωρής Δημητρόπουλος

Τα Μυστήρια της Σικελίας (Sicilian Ghost Story)

Στη σκηνοθεσία: Φάμπιο Γκρασαντόνια, Αντόνιο Πιάτζα

Παίζουν: Τζούλια Γιεντλικόβσκα, Γκαετάνο Φερνάντεζ, Κορίν Μουσαλάρι

Σε ένα χωριό της Σικελίας στα ‘90s ένα 13χρονο αγόρι εξαφανίζεται κι ενώ οι αρχές εγκαταλείπουν τις προσπάθειες αναζήτησής του, μια συμμαθήτριά του ρισκάρει την ίδια της τη ζωή για να τον σώσει.

To σινεφίλ tearjerker του μήνα, με τους σκηνοθέτες (στην επιστροφή τους μετά το πολύ καλό «Salvo») να αντλούν έμπνευση από ένα αληθινό περιστατικό απαγωγής ανασυνθέτοντάς το ως ένα τραγικό ερωτικό παραμύθι στα όρια του μεταφυσικού με τη βοήθεια των καθηλωτικών ερμηνειών των νεαρών πρωταγωνιστών τους. H αγωνία της συμμαθήτριας του αγοριού να μην τον εγκαταλείψει εκφράζεται μέσα από άγριους συμβολισμούς μιλώντας με αυτό τον τρόπο για την εγκατάλειψη και για την κοινωνική σιωπή -μπροστά στο έγκλημα- ως απάνθρωπη πληγή. Η αθωότητα όπως αποτυπώνεται στις πράξεις της εφηβικής αγάπης συναντά τείχη σιωπής και βίας, δοκιμάζεται μέσα σε σκηνικά παραμυθιών από δάση μέχρι λίμνες προσγειωμένα απότομα στο ρεαλισμό, εκφράζεται οπτικά με την εξαιρετική χρήση του κάδρου (σαν να δανειζόμαστε την εξωσωματική οπτική ενός πνεύματος), σε ένα από τα πιο εντυπωσιακά πρωτότυπα φιλμ που μπορεί να συναντήσει κανείς στις αίθουσες αυτή τη στιγμή. – Θοδωρής Δημητρόπουλος

Μετά τον Χωρισμό (Jusqu’a Garde)

Στη σκηνοθεσία: Ξαβιέ Λεγκράν

Παίζουν: Λέα Ντράκερ, Ντενί Μενοσέ, Τόμας Γκιόρια

Ζευγάρι παίρνει από κοινού την κηδεμονία του γιου τους μετά το χωρισμό παρά την αντίθεση του ίδιου. Ο Αντουάν χρησιμοποιεί το γιο σαν διαπραγματευτικό αντικείμενο ώστε να παραμείνει κοντά στην Μίριαμ και η κατάσταση φτάνει γρήγορα στα άκρα.

O Λεγκράν ακολουθεί μια ενδιαφέρουσα αφηγηματική οδό για να στήσει το διαπροσωπικό του δράμα, ξεκινώντας με συμβατική εικονογραφία οικογενειακού δράματος όπου δεν είναι σαφές ποια πλευρά έχει δίκιο ή ποια υπερβάλει, και προχωρά εντείνοντας την σύγκρουση με έναν τρόπο εντελώς εσωτερικό. Όσο η κάμερα εισβάλει περισσότερο στα κλειστά όρια της οικογένειας, τόσο οι συμπεριφορές γίνονται πιο ακραίες, πιο εμφανείς. Αυτό έχει σαν αποτέλεσμα ένα οικογενειακό δράμα χτισμένο σαν θρίλερ, που έχει κάτι να πει για το πώς προσαρμόζουμε τη συμπεριφορά μας αναλόγως ποιοι μας κοιτούν. Αλλά ταυτόχρονα η τρίτη πράξη καταλήγει με παράταιρη ένταση που υποσκάπτει το αρχικό δράμα. Η προσέγγιση παραμένει ενδιαφέρουσα, σε κάθε περίπτωση. – Θοδωρής Δημητρόπουλος

Ο Θεριστής (Le semeur)

Παίζουν: Πολίν Μπουρλέ, Ραφαέλ Αγκογκέ

Ο ανδρικός πληθυσμός ενός απομονωμένου χωριού των Άλπεων συλλαμβάνεται από τις δυνάμεις του Ναπολέοντα και οι γυναίκες που μένουν πίσω συμφωνούν πως για να συνεχιστεί η ζωή, θα πρέπει να μοιραστούν όποιον άνδρα εμφανιστεί. Το δυνατό σημείο του ‘Θεριστή’ είναι η φωτογραφία του που απεικονίζει τις γυναίκες σε μια σχεδόν υπνωτική κατάσταση σταματημένου χρόνου, παραλληλίζοντας τη μουδιασμένη πραγματικότητά τους. Η εξερεύνηση ωστόσο των δυναμικών μεταξύ τους χωρίς την ανδρική παρουσία και η αλλαγή τους με την εμφάνισή της, εξετάζεται τόσο επιφανειακά που o ‘Θεριστής’ ουρλιάζει χαμένη ευκαιρία. – Ιωσηφίνα Γριβέα

Παίζονται ακόμα

Η κωμική ταινία δράση ‘Ένας Ξένος στην Πόλη’ (‘Gringo’) με τον Ντέιβιντ Ογέλογουο (‘Selma’) και τη Σαρλίζ Θερόν, τo ισπανικό θρίλερ ‘Μούσα’ (Muse) από τον σκηνοθέτη του ‘Rec’ με πρωταγωνίστρια της Φράνκα Ποτέντε του ‘Τρέξε Λόλα, Τρέξε’, το τούρκικο θρίλερ ‘Sideway’ και το φεστιβαλικό δράμα ‘Τυφλή Αγάπη’ της Ναόμι Καβάσε με το βραβείο οικουμενικής επιτροπής στις Κάννες.

* Οι κριτικές αναδημοσιεύονται από την εφημερίδα Έθνος.

|Η ποπ κουλτούρα μέσα από εικόνες| Ακολούθησε το Ιnstagram account του Popcode.