ΛΙΣΤΕΣ

10 μπαλάντες που χορεύαμε στα πάρτι

Εικοσιπέντε χρόνια μετά τον πάταγο του 'I Will Always Love You', θυμόμαστε τις μπαλάντες που μας έβγαζαν ασπροπρόσωπους στα πάρτι του παλιού καιρού.

Τα φώτα έχουν χαμηλώσει, τα πακοτίνια παγώνουν στο μπολ και εσείς έχετε σκορπιστεί στις γωνίες του σαλονιού για να αποφύγετε τις θέσεις μάχης. Ένας ικανός αριθμός θα βρεθεί τελικά στη μέση του δωματίου για να λικνιστεί αμήχανα σε μια αστειότητα αγκαλιάς που θυμίζει περισσότερο κοκαλωμένα χέρια υπνοβάτη. Κάποιοι θα υποστηρίξουν ότι καμιά φορά το να χορεύεις μπλουζ ήταν εξίσου επίπονο όσο το να παραμένεις στις γωνίες, αλλά ποιον κοροϊδεύουμε.

Αυτή την εβδομάδα το ‘I Will Always Love You’, αυτός ο ύμνος των ’90s, αυτή η διασκευάρα της Whitney Houston που έσβησε απ’ τον χάρτη το ορίτζιναλ, κλείνει τα 25. Πριν κάνουμε αυτά που κοροϊδεύουμε και γράψουμε ότι δεν τις φτιάχνουν έτσι πια τις power ballads, θα τιμήσουμε κι αυτό και άλλα τεράστια κομμάτια που χορεύαμε στα σημαδεμένα από τα μπλουζ ’80s και ’90s πάρτι μας.

Βγάλε κι εσύ ψυχούλα στα σχόλια.

‘Listen to your heart’, ο Θέμης Καίσαρης

Οργανωμένος, ο πιο. Δική μου κασέτα, μόνο με μπλουζ. Πανέτοιμος, σιγά μην άφηνα τα πράγματα στον εκάστοτε οικοδεσπότη. Με μια πρώτη πλευρά που τσάκιζε κόκκαλα. Πρώτο τραγούδι, Without you, πρώτη εκτέλεση, από Harry Wilson. Η λαίλαπα της Μεράϊα, που τραγουδούσε με την παλάμη λες και χαιρετούσε τα πλήθη, ευτυχώς δεν είχε έρθει ακόμα. Δεύτερο τραγούδι, ‘She’s like the wind’, γιατί εντάξει, λίγος σεβασμός στον Πάτρικ και στο ‘Dirty Dancing’. Τρίτο τραγούδι, ‘Listen to your heart’. ΑΛΛΑ.

Αλλά χάρις στο διπλό κασετόφωνο, είχα κάνει τη μίξη μου. Θυμάστε την παύση στο πιάνο μετά το δεύτερο ρεφρέν; Ε, εκεί αντί το τραγούδι να συνεχίσει στο φινάλε, επέστρεφε στο πρώτο ρεφρέν. Τρομερή δουλειά, σταυροβελονιά, όχι αστεία, κανείς δεν το κατάλαβε ποτέ, τόσο αναιπαίσθητες ήταν οι αλλαγές. Είχα πάρει την τραγουδάρα κι είχα φτιάξει δικό μου extended mix, πριν καν γνωρίσω την ύπαρξη των extended mix.

Η κασέτα βέβαια είχε κι άλλα μεγάλα. Σταθερή αξία ‘Careless whisper’ και τεράστιο ‘Foolish beat’ από Debbie Gibson. Και μετά τα προβλεπόμενα, κάτι ‘Total eclipse of the heart’, κάτι Julia, και δώστου ‘Still loving you’ και δώστου ‘I’ll be there for you’ και ‘Love hurts’ και δεν συμμαζεύεται.

Ήμουν ο κυρίαρχος του παιχνιδιού, σαν τον Τέλη. Αλλά όπως κι εκείνος, δεν κονιορτοποίησα καμία. Ένας χομπίστας, που έφτιαξε ένα extended mix που κανείς δεν καταλάβαινε εκτός επό εκείνον.

Bonus track για τα μάτια σας μόνο, η Μεράια χαιρετάει σαν τον Αντρέα.

‘Soldier of fortune’ , ο παλιομοδίτης Γρηγόρης Μπάτης

To μακρινό 1999, σ’ ένα από τα πρώτα πάρτι με ελάχιστο αλκόολ αντί του κλασικού κοκτέιλ (κόκα κόλα-πορτοκαλάδα-σπράιτ), στους μακρινούς και σίγουρα όχι μαγευτικούς Αγίους Αναργύρους, ο χρόνος γύρισε πολλά χρόνια πίσω και ο dj (μπαμπάς της εορτάζουσας) αποφάσισε να μας θυμίσει κάτι από την εποχή του. Oι πρώτες νότες από το soldier of fortune γέμισαν τον χώρο και το ξανθό κορίτσι που έμελλε να ήταν ο πρώτος μου έρωτας, μου ζήτησε να χορέψουμε. Τα δευτερόλεπτα μέχρι να το αποφασίσω και να σηκωθώ έμοιαζαν σαφώς περισσότερα, απ’ αυτά που μας βρήκαν αγκαλιά να κουνιόμαστε πέρα δώθε. Από τότε και έπειτα, δεν θυμάμαι να ‘χω ακούσει αυτό το τραγούδι και να μην φέρνω στο μυαλό μου την εικόνα που προανέφερα, το άρωμα της ξανθομαλλούσας, την καρδιά μου που χτύπαγε σαν ταμπούρο του Λομπάρντο και τα συνωμοτικά βλέμματα των φίλων μου.

Backstreet Boys, η Νάνσυ Κωστακοπούλου

Καταρχάς θέλω να δηλώσω ότι το ‘I have nothing’ είναι καλύτερο του ‘I will always love you’. ΝΕ ΤΙ. Στο θέμα μας τώρα, για μένα η καλύτερη μπαλάντα θα είναι για πάντα το ‘Ακεντλί’ της Μαράγιας, αλλά ποιον κοροϊδεύω, το τραγούδι που στοίχειωσε τα πάρτι του γυμνασίου (και τις εκδηλώσεις που κάναμε στο Club Pepper- don’t ask) ήταν το ‘I’ll never break your heart’ των Backstreet boys. Παιδιά, μιλάμε για ΜΠΟΝΟ, όχι αστεία. Η εξομoλόγηση που ακούγεται στην αρχή, ”Baby, I know you’re hurting, right now you feel like you could never love again, now all I ask is for a chance to prove that I love you” είχε γραφτεί στην Ιστορία, στα Κείμενα, στο θρανίο ΚΑΙ στο λεύκωμα. Στα plus της υπόθεσης το μαλλί του Nick του Carter στο βίντεο (είναι ΤΕΛΕΙΟ) και το σημείο 2.30- 2.41 που με λιγώνει ακόμα και τώρα. Αχ, δεν τα φτιάχνουνε πια όπως παλιά. Σε αυτό το σημείο θα κάνω και απροκάλυπτο promo της υπέρ- λίστας (μετά την ”Ο νταρκ τάιλα φταίει”) ”Μπόνος και ξυμένο μαλλί”, η οποία με βοηθάει να αντέξω τα απογεύματα στη δουλειά (αν με δείτε να κοπανιέμαι μάλλον ακούω το ‘I have nothing’).

‘Don’t Cry’ , η Ναστάζια Καπέλλα

Όχι, δεν ήμουν ροκ. Μαράια έπρεπε να χα βάλει και εγώ στη λίστα και συγκεκριμένα το ‘My All’ που -έτσι- ένιωθα τον πόνο του χωρίς να έχω λόγο. Αλλά η μία φορά που χόρεψα μπλουζ στη ζωή μου ήταν με το ‘Don’t you cry tonight’ σε πάρτι στη Β’ Λυκείου κα οι φίλες που έχω κρατήσει από τότε ακόμη με κοροϊδεύουν για εκείνη τη βραδιά.

Θα ήθελε να είχε χορέψει το ‘Total Eclipse of the Heart’, ο Γιώργος Μυλωνάς

Ντρέπομαι. Η πρώτη φορά που χόρεψα μπλουζ ακούγοντας μπαλάντα σε πάρτι, ήταν σε αυτό των 30ων μου γενεθλίων. Δεν ξέρω τι είχε συμβεί τα προηγούμενα 20 περίπου χρόνια. Δεν είναι ότι δεν πήγαινα σε πάρτι. Πήγαινα, αλλά μπλουζ δεν με θυμάμαι να χορεύουμε. Όχι μόνο εγώ. Κανείς στα πάρτι. Κάτι Ace of Base θυμάμαι που με τον καιρό έγιναν Ενδελέχεια και Ξύλινα Σπαθιά για να μετατραπούν με τη σειρά τους σε κομμάτια του Καρρά και στη συνέχεια του Ρακιντζή και του Μπίγαλη. Έτσι λοιπόν, στο πάρτι των 30ων μου γενεθλίων κανόνισε ένας φίλος μου να παίξουμε για κάμποση ώρα μπαλάντες, μόνο και μόνο για να μην μπω στη νέα δεκαετία της ζωής μου χωρίς να έχω χορέψει ούτε ένα μπλουζ (ο ίδιος φίλος με έβαλε στα 32 να δω το ‘Lion King’, γενικώς καλύπτει τα κενά της παιδικής ηλικίας την οποία ισχυρίζεται πως δεν έζησα). Ειλικρινά δεν θυμάμαι ποιο τραγούδι χόρεψα στο πρώτο μου μπλουζ, ούτε στο δεύτερο. Χόρεψα κάμποσα. Ήταν να μην πάρω φόρα. Πάντως, αν γυρνούσα το χρόνο πίσω θα έβαζα την κασέτα με το ‘Total Eclipse of the Heart’.

Το ‘Empty Rooms’, ο Πάνος Κοκκίνης

Γεια σου ρε Gary Moore, αν και σκατόφατσα, είσαι παλικάρι. Μαζί σου ήταν που, στο πάρτι γενεθλίων μου στην 6η δημοτικού, εκεί στην Καλλιθέα στα τέλη των 80s, ήταν που κατάφερα να πείσω την Ειρήνη να χορέψει μαζί μου λίγο πιο σφιχτά. Εκεί ήταν που κατάλαβα πόσο μεγάλη διαφορά μπορεί να κάνει ένα ανκορά πουλόβερ. Η αλήθεια είναι ότι τότε δεν ήξερα καλά αγγλικά. Αλλά ποτέ μου δεν πρόσεξα τι έλεγαν οι στίχοι του τραγουδιού. Εγώ το μόνο που ξέρω είναι ότι, όποτε το άκουγα, σηκωνόμουν για να χορέψω. Εντάξει, συνήθως μόνος κατέληγα. Αλλά δεν φταίει για αυτό ο Gary.

To ‘Zombie’, ο Κώστας Μανιάτης

Εμείς στα μακρινά θηβαϊκά 90s χορεύαμε μπλουζ με ένα κομμάτι που δεν ήταν μπλουζ, αλλά στο 12χρονο θηβαϊκό μυαλό μας ήταν η επιτομή του γούτσου γούτσου τραγουδιού. Μιλάω για το “ιν γιο χεεεεεεεεντ, ιν γιο χεεεεεεεεεεεντ, ζόοοοομπι ζόοοοομπι ζόοοοομπι, ιν γιο χεεεεεεεεεέντ”…

Τουλάχιστον δεν μας δυσκόλεψε ως προς τα νηπιακά αγγλικά που ξέραμε τότε. Το τραγούδι λεγόταν Zombie, στο ρεφραίν ούρλιαζε ‘ΖΟΜΠΙΙΙΙΙ’ και εμείς για κάποιο λόγο θεωρούσαμε ότι αυτό χορεύεται αγκαλιά με τα κορίτσα. Και αυτές, βέβαια, για κάποιο λόγο συμφωνούσαν μαζί μας. Ίσως αν παιζόταν τότε στην τιβί το Walking Dead, αντί για το Baywach να συνειδητοποιούσαμε το λάθος μας και να μη ζούσαμε χαρούμενοι μέσα στο ψέμα που χτίσαμε. Αλλά ok, τι να κάνεις. Μήπως ζούμε τώρα μέσα στην αλήθεια; (βαθύ, ψαγμένο, μίζερο κουόουτ).

Το ‘Still Loving  You’, o Κωνσταντίνος Αμπατζής

Ενώ σιχαίνομαι τον χορό, η αλήθεια είναι ότι με το μπλουζ είμαι κάπως πιο ΟΚ, μιας και δεν χρειάζεται και καμια ιδιαίτερη τεχνική. Πιάνεις το κορίτσι από τη μέση και κουνιέσαι νωχελικά με τον ρυθμό. Πανευκολούρα. Εντάξει, σε τέτοιες ευαίσθητες ηλικίες, το να έρθεις τόσο κοντά με ένα κορίτσι ήταν εξαιρετικά αμήχανο από μόνο του, όμως έκανα υπομονή να τελειώσει το τραγούδι προσπαθώντας να μην κοκκινήσω κι αισθανόμουν ευτυχισμένος που δεν κλήρωσε κάποιο άλλο είδος χορού για να γίνω τελείως ρεζίλι. Το τραγούδι αυτό δεν ήταν ένα, αλλά εμένα μου έχει μείνει στο μυαλό το ‘Still Loving You’, επειδή το ήξερα όλο απ’ έξω, το έχω αφιερώσει σε κοπέλα και τότε οι Scorpions ήταν και λίγο πιο κουλ. Σήμερα φαντάζομαι παίζουν live το κομμάτι σε παιδικά πάρτι σε διάφορα σημεία της χώρας αν τους φωνάξουν.

Το ‘Hold me now’, ο Γιάννης Μπαϊρακτάρης

Ήταν κι άλλες μπαλάντες που χορεύαμε, αλλά η συγκεκριμένη έχει χαραχτεί κάπως. Ήταν στο πάρτι που κάναμε στο τέλος της έκτης δημοτικού, μιας και θα διασκορπιζόμασταν σε τρία διαφορετικά γυμνάσια της περιοχής από τον Σεπτέμβρη. Το κορίτσι που μου άρεσε τότε, θα πήγαινε σε διαφορετικό γυμνάσιο και οι ευκαιρίες στένευαν. Έπρεπε σε εκείνο το πάρτι να γίνει ό,τι γίνει. To ήξερα, αλλά δεν μπορούσα με τίποτα να το τολμήσω. Μετά τις πολύωρες παροτρύνσεις των φίλων μου και ένα Gordon’s Space πήγα μπροστά της και της ζήτησα να χορέψουμε μπλουζ την ώρα που έπαιζε ο Τζόνι Λόγκαν και το “Hold me Now”. Μέσα σε λίγα δευτερόλεπτα άδειασε ο χώρος γύρω μας και σχεδόν όλοι, μας κοιτούσαν με το γνωστό ύπουλο βλέμμα. Μόλις τελείωσε το τραγούδι πήρα το φιλί στο μάγουλο και το ‘ωωωω’ από τους αλητάμπουρες φίλους μου ακούστηκε πιο δυνατά από τη μουσική. Ο Λόγκαν όμως, όσο να πεις, βοήθησε εκείνο το βράδυ.

Το ‘Wonderful Life’ για τον Αντώνη Τζαβάρα

Ήταν ένα πάρτι γεμάτο Αλέξιες, Πασχάληδες και Μαντόνες και το είχα περάσει στον καναπέ πετώντας φουντούνια στον κολλητό μου (είχε έναν φοβερό τρόπο να τα πιάνει στον αέρα, με τα δόντια του, να τα ξαναφτύνει ψηλά, να τα ξαναπιάνει και να τα καταπίνει σε δεύτερο χρόνο). Ο Black μου φάνηκε τίμια επιλογή και ήξερα ότι δεν θα είχα πολλές ακόμα – το πάρτι θα σχόλαγε το πολύ σε δύο – τρία τραγούδια. Σηκώθηκα, την πλησίασα. Ήταν μισό κεφάλι ψηλότερη. Το ανατομικά σωστό ήταν να βάλω τα χέρια μου στους ώμους της. Το έκανα. Εκείνη τα σήκωσε διακριτικά και τα τοποθέτησε στη μέση της. Μέχρι εκείνη τη στιγμή δεν μου είχε περάσει από το μυαλό ότι ‘τα μπλουζ’ έχουν συγκεκριμένο τρόπο αγκαλιάσματος. Σε κάποιο από τα επόμενα πάρτι διαπίστωσα τα benefits του όλου πράγματος (χούφτωμα), αλλά ακόμα μου φαίνεται μεγάλη μαλακία αυτό το στυλιζάρισμα. Κάθε αγκαλιά δικαιούται να είναι αυτοσχέδια.