Doctor Who: Ανάμεσα στους τοίχους

Μου αρέσει όταν το ‘Who’ επιχειρεί να γίνει αυθεντικά spooky, γιατί αυτή ίσως να είναι η μία genre διάσταση που χάνεται συχνότερα στην τηλεόραση.

Δεν ξέρω γιατί ακόμα κι οι fantasy / sci-fi σειρές δυσκολεύονται τόσο πολύ να κάνουν αληθινά τρομακτικά επεισόδια, ίσως έχει να κάνει με το αναπόφευκτο happy end του όποιου επεισοδίου (είναι σειρά, ξέρουμε ότι συνεχίζεται, δε γίνεται να ανατιναχθεί το σύμπαν της ιστορίας, οπότε καμία απειλή δε μπορεί να είναι εντελώς λειτουργική).

Tο ‘Doctor Who’ πάντως κατά καιρούς καλά τα έχει καταφέρει, δε μπορώ να πω ότι έχω παράπονο.

Το προφανέστερο σημείο αναφοράς εδώ είναι προφανώς το ‘Blink’, το οποίο εκτός από σκηνικό μοιράζεται και ένα παρεμφερές design ‘κακού’ με ετούτο το επεισόδιο. Η τραγική φιγούρα της κόρης/μητέρας μπορεί να είναι φτιαγμένη από ξύλο αντί για μάρμαρο, όμως ο συνειρμός στα δικά μου μάτια ήταν εμφανής.

Άλλο αγαπημένο μου τρομακτικό επεισόδιο της σειράς είναι και το ‘Flatline’, το οποίο δεν έχει κάποιο παραδοσιακό σκηνικό τρόμου, αποδεικνύοντας πως η μεγάλη δύναμη μιας αγνά spooky ιστορίας οφείλει να βρίσκεται -και- στην καρδιά του στόρι της και στο πώς αυτό ερμηνεύεται σε απόκοσμα πλάσματα και καταστάσεις. Το ‘Knock Knock’ τα συνδυάζει όλα. Δεν είναι κανένα τέλεια γραμμένο επεισόδιο, όμως ως ιστορία τρόμου είναι πετυχημένη σε διάφορα επίπεδα.

Η φάση ξεκινά με τη Bill και τους συμφοιτητές της που ψάχνουν σπίτι για ενοίκιο, και καταλήγουν σε μια στοιχειωμένη creepy έπαυλη που είναι σχετικά απομονωμένη. Εντάξει, σε όλους έχει συμβεί. (Γέλασα βλέποντας το επεισόδιο όταν ο Landlord εμφανίζεται από το πουθενά και λέει στα παιδιά “ψάχνετε σπίτι; 🙂 ” γιατί μου έχει συμβεί κυριολεκτικά το ίδιο πράγμα, και βρήκα σπίτι όντως btw έτσι.) H μετάβαση από τις περιπέτειες με τον Doctor στο “έλα, παρεάκι, το ζούμε φοιτητικάαααα” μου ήρθε κάπως απότομα αλλά μου αρέσει που βλέπουμε επιτέλους τη Bill σε ένα εντελώς καθημερινό και γήινο context.

Φυσικά η μεταφυσική απειλή δεν αργεί να έρθει. Όλες οι σκηνές του set-up είναι αποτελεσματικά creepy, είτε μιλάμε για τις generic ‘είμαστε παγιδευμένοι στο δωμάτιο και ακούγονται τριξίματα από παντού’ είτε για πιο ευθείες σκηνές φρίκης όπως αυτές που τα έντομα καταπίνουν αμάσητους τους φοιτητές (wtf).

Για καλή τύχη όλων είναι εκεί ο Doctor καθώς και η μαγική “everyone lives!!!1!” εποπτεία του Moffat και τη γλιτώνουν. Ο Doctor συστήνεται στους φοιτητές ως παππούς της Bill παρά τις εντάσεις του ίδιου, κάτι το οποίο είναι αστείο όσο και γλυκό. Μη ξεχνάμε πως η σεζόν ανοίγει εστιάζοντας την προσοχή μας στις φωτογραφίες στο γραφείο του Doctor, μία της River και μία της εγγονής του, Susan. Από την πρώτη στιγμή η δυναμική που είχε με τη Bill ήταν αυτή ενός cranky παππού που έχει ζήσει πολλά και τώρα μοιράζεται εμπειρίες και ιστορίες με την αγαπημένη του εγγονή, σε ένα ακόμα μαγευτικό throwback στοιχείο αυτής της τελευταίας Moffat σεζόν.

Εν τέλει όλοι οι φοιτητές γίνονται ένα με τους τοίχους, χάρη σε κάποια όντως τρομακτικά visuals, πριν μείνουν ο Doctor με την Bill μόνοι τους στο δωμάτιο με τον Landlord και τη μητέρα του. Ο σχεδόν πατρικός αυτός δεσμός των μεν δίνει ώθηση και στο οικογενειακό αυτό δράμα των δε. Εδώ ομολογώ πως το γράψιμο (από τον playwright Mike Bartlet) με άφησε να αρμενίζω σε ένα αφηγηματικό πέλαγος, και αυτό που έσωσε το στόρι, όπως πολύ συχνά συμβαίνει με αυτή τη σειρά, ήταν το βάθος της συναισθηματικής αλήθειας που μας πουλάει.

Τεράστιο ρόλο σε αυτό έπαιξε και η ανατριχιαστική από κάθε άποψη παρουσία του David Suchet στον πρωταγωνιστρικό ρόλο τραγικού κακού- ο Suchet φυσικά μας είναι πασίγτνωστος ως τηλεοπτικός Ηρακλής Πουαρώ, μια παρουσία άμεσα επιβλητική, δίχως να χρειαστεί καν να αρθρώσει λέξη.

Εν τέλει η μητέρα του Landlord συνειδητοποιεί σε τι έχει μεταβληθεί και το παίρνει πάνω της να λύσει τα μάγια αυτής της αρρωστημένης σχέσης αλληλοεξάρτησης, απελευθερώνοντας τα εξωγήινα έντομα και σώζοντας έτσι και τις ζωές των συμφοιτητών της Bill, στο πιο ακραίο ίσως “και τελικά ήταν όλοι καλά” φινάλε που θυμάμαι να έχει παρουσιάσει ποτέ η σειρά. Δηλαδή είπαμε, ηρεμία λίγο. Έξτρα ενοχλητικό ότι δεν αναστήθηκαν μέσα από τους τοίχους και τα πατώματα και τα παλαιότερα θύματα. Να υποθέσω τη φουρνιά του ‘97 την είχαν χωνέψει οι εξωγήινες κατσαρίδες, ε.

Αφού αηδιάσαμε επαρκώς με τη σκέψη, κλείνουμε το ποστ με μερικές κλασικές ράντομ σκέψεις. Καλό γενικά το επεισόδιο, μάλλον το λιγότερο αγαπημένο μου από τα φετινά ως τώρα αλλά και πάλι αξιοπρεπέστατο. Στο 1/3 της διαδρομής η σεζόν ακόμα δεν έχει κάνει μέτριο επεισόδιο και μοιάζει να χτίζει προς κάτι αληθινά γλυκό και συναισθηματικό.

Μερικά ακόμα σχόλια:

* Ο Doctor χαρακτήρισε αυτό που συμβαίνει στο σπίτι, ‘infestation of the Dryads’. Αυτός θα ήταν ένας τέλειος τίτλος για το επεισόδιο. Για την ακρίβεια όταν το είπε αυτό, συνειδητοποίησα πως η σύγχρονη σειρά χρησιμοποιεί πολύ σπάνια τέτοιου είδους τίτλους, όλο κάτι ποιητικά ‘Blink’ και εξυπνάδες τύπου ‘Knock Knock’ είναι. Ενώ παλιά κάθε δεύτερο επεισόδιο είχε τίτλο της λογικής ‘Resurrection of the Daleks’. Πολύ καλύτερα, μη γελιόμαστε. Το ‘Attack of the Weeping Angels’ είναι καλύτερο από το ‘Blink’. Το ‘Infestation of the Dryads’ είναι καλύτερο από το ‘Knock Knock’. To ‘Invasion of the Boneless’ είναι καλύτερο από το ‘Flatline’. Φέρτε πίσω τους cheesy τίτλους!

* ΟΚ, πάμε για το εβδομαδιαίο μας παιχνιδάκι; Αναρωτιέμαι αν ο Moffat σκοπεύει όντως να τραβήξει αυτό το τηζάρισμα κυριολεκτικά μέχρι το φινάλε. Κάθε βδομάδα ο Doctor κάνει κι ένα παραπάνω βήμα μέσα στην κρύπτη από ό,τι την προηγούμενη. Είναι σαν Κρεμάλα. Κάθε φορά θα αποκαλύπτεται κι ένα γράμμα μέχρι να αποκαλυφθεί ποιος είναι εκεί μέσα. Τώρα είμαστε κάπου στο _AS_E_. Για όποιους είχαν αμφιβολία δηλαδή πως εκεί μέσα βρίσκεται άνθρωπος (‘άνθρωπος’), τώρα ακούμε μέχρι και quirky μουσικούλα να έρχεται. Κάποιος #τρελούτσικος θα είναι σίγουρα.

* Αυτή τη βδομάδα στα Πράγματα Που Ρωτάει Η Bill: επιτέλους τον ρωτάει τι είναι, γιατί λέγεται Time Lord, και τι παίζει με regeneration. Είναι πραγματικά περίεργο που αυτή η companion συνέβη σε τελευταία σεζόν showrunner κι όχι σε πρώτη. Νιώθω πραγματικά σα να βλέπω μια κάποια 1η σεζόν κάποιου πράγματος.

* Προφανώς και θα χρησιμοποιούσα το TARDIS για όλες τις μετακομίσεις μου.

* Μιας που μιλάγαμε για το ‘Flatline’ παραπάνω, καταπληκτικό νέο ότι το επόμενο επεισόδιο (‘Oxygen’) το γράφει ο Jamie Matheson, σεναριογράφος με σπάνιο σερί ως τώρα στην Who-καριέρα του. Εκτός από το ήδη κλασικό ‘Flatline’ είχε γράψει και το φανταστικό ‘Mummy on the Orient Express’ αλλά και το ‘The Girl Who Died’ με την Ashildir και το χωριό των Βίκινγκς που έχει ξεμείνει από πολεμιστές. Πολύ δυνατός.

ΚΙ ΑΛΛΟΣ DOCTOR WHO

Doctor Who, 10η σεζόν: Γνωριμία με τη νέα companion