Doctor Who: Γνωριμία με τη νέα companion

Με τον χαριτωμένα εξυπνακίστικο τίτλο ‘The Pilot’ παράλληλα με την εισαγωγή μιας νέας companion, ο Steven Moffat προχωρά σε ένα ελαφρύ reboot ύφους, τόνου και περιεχομένου στο ‘Doctor Who’ την πιο περίεργη πιθανή στιγμή: τη χρονιά της αποχώρησής του.

Αν το επεισόδιο αυτό ήταν δείγμα της σειρά που θα ακολουθήσει, τότε μιλάμε για ένα Who αποφασιστικά πιο χαλαρό από τις προηγούμενες χρονιές του showrunner στη σειρά. Αν μάλιστα η τηλεοπτική παράδοση θέλει τις εκάστοτε τελευταίες σεζόν σειρών να επιστρέφουν αυτοαναφορικά στο ξεκίνημα των σειρών, τότε θα λέγαμε πως εδώ ο Moffat επιχειρεί την απόλυτη πράξη νεοWho-αυτοαναφορικότητας, δηλαδή την επιστροφή στην περίοδο του Russell T. Davies.

Η εισαγωγή νέας companion πάντα αποτελεί αφορμή για τους showrunners της σειράς να πουν εκ νέου στο κοινό, ποια είναι η -ας πούμε- αποστολή της σειράς. Πολύ περισσότερο κι από τον ίδιο τον Doctor, που έτσι κι αλλιώς είναι μια οντότητα παραμυθένια, άπιαστη, δίχως αρχή ή τέλος, είναι οι άνθρωποι companion που είναι τα μάτια, τα αυτιά και η καρδιά του θεατή. Αυτοί και αυτές είναι που δίνουν τον τόνο των περιπετειών. Η ανεξάντλητη διάθεση της Rose Tyler για περιπέτεια και ρομάντζο, η συγκρατημένη δίψα της Martha για ανακάλυψη, το γλυκόπικρο παραμύθι ενηλικίωσης της Amy Pond, ο θριαμβευτικά basic ουμανισμός του “δεν το πιστεύω τι πράγματα υπάρχουν εκεί έξω” της υπέροχης Donna, οι διαρκείς γρίφοι της impssible girl Clara. Κάθε περίοδος είναι άρρηκτα συνδεδεμένη με τους συνεπιβάτες του Doctor στο TARDIS.

Η Bill λοιπόν, κι αυτό το λέω ως κάποιος που λατρεύει τα πάντα στην Amy Pond και στην πορεία εκτίμησε ακόμα και την Clara, είναι, ευτυχώς, επιτέλους, άνθρωπος. Ένας απλός άνθρωπος. Δεν είναι αίνιγμα για να λύσει ο Doctor. Μην παρεξηγηθώ, είμαι βέβαιος πως στην πορεία θα πλεχτεί ένα μυστήριο γύρω της γιατί αυτός είναι ο Moffat κι αυτό κάνει, κι ήδη έχουμε ένα πρώτο hint, όμως είναι βασικό το πώς ο χαρακτήρας αυτός φτάνει σε εμάς. Δεν είναι ένα αίνιγμα που καθορίζεται από ένα τεράστιο ερώτημα που την περιτριγυρίζει, είναι η Bill, η ενθουσιώδης Bill που ρωτάει όλες (ΟΛΕΣ) τις ερωτήσεις, η συναισθηματική Bill που ερωτεύεται μια κοπέλα που μόλις γνώρισε αρκετά ώστε να την πάρει άθελά της σε ένα ταξίδι στα άκρα του διαστήματος και της ιστορίας. Πώς μας φαίνεται αυτό για εισαγωγή, έτσι για αλλαγή;

H Pearl Mackie φέρνει έναν φρέσκο αέρα στο ρόλο. Υπάρχει πάντα μια manic pixie ενέργεια σε αυτό το ρόλο, αλλά το πρόσωπό της έχει μια ποιότητα σχεδόν αχρονική- δεν μοιάζει σαν μια ηλικία. Επίσης είναι γκέι, προφανώς, κάτι από μόνο του είναι σημαντικό ζήτημα λόγω της ιστορικότητας του θέματος, αλλά κι επειδή το crush της δεν παίζει απλά κεντρικό ρόλο στο επεισόδιο, αλλά είναι πρακτικά όλο το επεισόδιο. Το μοντέρνο ‘Doctor Who’ στις καλύτερες στιγμές του είναι ένα παντελώς συναισθηματικό show με ιστορίες που απλώς τυλίγονται όπως-όπως γύρω από αυτή την ξεγυμνωμένη συναισθηματικότητα, κι εδώ ο Moffat πραγματικά δεν το λυπήθηκε καθόλου το ζήτημα: o Doctor έχει στο γραφείο του εικόνες της River και της Susan, μιλάει συνεχώς για μια Υπόσχεση που έδωσε και δε μπορεί να την καταπατήσει (αλλά το κάνει, επειδή αυτό είναι ακόμα πιο #emotions), ενώ η Bill και το εξωγήινο crush της ταξιδεύουν στο τέλος του χρόνου και στον ίδιο τον Time War χάρη σε μια φευγαλέα, “μη φύγεις χωρίς εμένα” υπόσχεση. Παιδιά, φάτε και λίγο γλυκό.

Όλο αυτό ήταν κάπως υπέροχο, ή τελοσπάντων υπέροχα γλυκό. Ο Doctor είναι γραμμένος εδώ ώστε να μη μπαίνει στα πόδια της εισαγωγής της Bill. Είναι απλώς καθηγητής σε ένα πανεπιστήμιο, της ζωής θα λέγαμε, επειδή έτσι κι αλλιώς δε διδάσκει τίποτα συγκεκριμένο (όπως παρατηρεί κι Bill), παρά αραδιάζει σοφίες και #απόψεις περί της φύσης του χρόνου και περί του πώς τα πάντα συνδέονται ως ένας ενιαίος ρυθμός, από την ποίηση ως τη φυσική. (Όταν εγώ λέω πως τα μαθηματικά μου έμαθαν ό,τι ξέρω για το γράψιμο όλοι με κοιτάν περίεργα, αλλά τον Doctor κανείς δεν τον διακόπτει.) Οι δυο τους αναπτύσσουν μια γλυκιά χημεία σε μια σχέση σχεδόν πατέρα-κόρης. Η Bill έχει την καρδιά της και το βλέμμα της ανοιχτό, κι ο 12 μοιάζει άνετος μες στα ρούχα του, κάτι που ειλικρινά το αξίζει μετά το σκοτάδι που έχει τραβήξει στις δυο προηγούμενες σεζόν του.

Το επεισόδιο έχει την ίδια αυτή κάπως απλωμένη δομή που ο Moffat χρησιμοποιεί όλο και περισσότερο στα επεισόδιά του τα τελευταία χρόνια, όπου σχεδόν όλο το μεσαίο 20-25λεπτο αποτελεί ένα μοτίβο επανάληψης της ίδιας απειλής και κατάστασης ξανά και ξανά ώσπου να γεμίσει ο χρόνος και να φτάσουμε στο φινάλε κάπως απότομα. Βρίσκω εξαιρετική δουλειά την 9η σεζόν, αλλά αυτός ο ρυθμός των επεισοδίων ήταν σίγουρα ένα μεγάλο πρόβλημα, θα μπορούσαν σχεδόν όλα να είναι 20λεπτα αντί για 40λεπτα. Το λέω όλο αυτό όχι για αρνητικό αλλά επειδή θέλω να σημειώσω πως αυτή, είναι η μόνη φορά που καθόλου δε με πείραξε, επειδή απολάμβανα να παρατηρώ τους τρόπους με τους οποίους η Bill απορροφούσε σταδιακά όλη αυτή την πληροφορία. Το ταξίδι σε άλλα μέλη, σε άλλους χρόνους, στο τέλος της ιστορίας, σε άλλους πλανήτες, στον Time War, όλα μέσα σε μια πράξη ενός επεισοδίου. Ένιωθα σαν ο Moffat να παρουσίαζε ένα απόλυτο Davies homage (μέχρι και το ‘Waters of Mars’ μας θύμισε) απλά για να ρωτήσει στο τέλος την Bill αν είναι έτοιμη να τα βιώσει κι η ίδια.

Φυσικά αποφασίζει να ψάξει να βρει τη Heather κι ό,τι ακριβώς είναι αυτή, πια. ΟΚ. Έχουμε δει σεζόν του Moffat να παρουσιάζονται ως κυνήγι μιας μυστηριώδους απειλής που απειλεί να καταπιεί όλη την Ιστορία, έχουμε δει σεζόν να παρουσιάζονται ως άλυτοι γρίφοι ή ως χωροχρονικά whodunnit. Αυτό μοιάζει με κάτι καινούριο ή, έστω, με κάτι που θα του πρότεινε ο RTD. Είπαμε. Τελευταία σεζόν. Επιστροφή στις ρίζες.

***

Μερικές διάσπαρτες παρατηρήσεις και ερωτήσεις:

*Ο γενικότερα ελάχιστα αγχωτικός ρυθμός του επεισοδίου βοηθά ακόμα και στο να διασπείρει ο Moffat στοιχεία που εμφανώς θα παίξουν ρόλο στο season arc. Το μεγάλο ερώτημα είναι φυσικά τι ή ποιος βρίσκεται μέσα στο Vault που βρίσκεται στο υπόγειο του πανεπιστημίου. Είναι κάποιο όπλο; Είναι κάποια από τις ενσαρκώσεις του Master; Είναι κάποιος παρελθοντικός εαυτός του Doctor; Είναι η Susan; Είναι το Gallifrey;;;;

*Ο Doctor λέει πως έδωσε μια υπόσχεση και πως έχει σταματήσει να ταξιδεύει εδώ και 70 χρόνια. Σε ποιον έδωσε την υπόσχεση; Και πότε; Γιατί εφόσον η σεζόν ξεκινά στο κάτι-σαν-σήμερα, σημαίνει πως υπόσχεση δόθηκε κάπου γύρω στο 1940-1950. Μπορεί να έχει να κάνει με την Amy και τον Rory;

*Μιλώντας για το κάτι-σαν-σήμερα, το ένα πράγμα που ανυπομονώ και ελπίζω να κάνει ο επόμενος showrunner Chris Chibnall είναι να φέρει στη σειρά companion που δεν είναι από τη Γη του σήμερα. Έχει έρθει πια ο καιρός για τη σειρά να κάνει μια μικρή αναχώριση από το τακτικότερο στάνταρ της μοντέρνας εκδοχής της.

*Κάζουαλι ταξιδεύοντας μέσα από τον Time War για να ξεπετάξουμε μια υποχρεωτική εμφάνιση των Daleks και χρησιμοποιώντας την τρομακτικότερη συγκέντρωση απειλών στην ιστορία της σειράς για να ξεφορτωθούμε μια stalker λίμνη; Ναι, έτσι ξέρεις ότι βλέπεις Moffat. Επίσης, λατρεύω τα ερωτηματικά στο τζάκετ της Bill:

*Επειδή ανέφερα τη Susan: Στο προηγούμενο κλείσιμο μιας Doctor era που έγραψε, ο Moffat επέστρεψε με τρόπο εντυπωσιακό στο παρελθόν της σειράς. Ήταν στο επεισόδιο ‘The Name of the Doctor’, όπου εξηγείται η αλήθεια για την Clara μέσα από σκηνές που φτάνουν μέχρι και την εμφάνιση του πρώτου Doctor. Και τώρα βλέπουμε, επίμονα, τη Susan. Το κρατάμε.

*”Doctor what?“

*Επίσης αυτό ήταν πολύ γλυκό:

*Σόρι, θα επιστρέψω στις φωτογραφίες στο γραφείο του γερο-καθηγητή Doctor Καταλαβαίνω συναισθηματικά πού στοχεύει ο Moffat με τις φωτογραφίες στο γραφείο του αλλά πρέπει να πω ότι πρακτικά μου κλωτσάει κάθε φορά που αναφέρεται στη River σα να είναι νεκρή για πάντα. Είναι ο Doctor, ζει στο παντού και στο πάντα. Όλοι είναι νεκροί για πάντα από την οπτική γωνία του. Ας πάρει το TARDIS να πάει να της πει ένα γεια στον 22ο αιώνα ξερωγώ. Τελοσπάντων, I get it αλλά μου κλωτσάει.

*Στο τέλος της 9ης σεζόν η Clara έσβησε τις αναμνήσεις του Doctor, αλλά φαίνεται να την θυμάται, έστω σε ένα υποσυνείδητο επίπεδο. Αναρωτιέμαι αν θα την ξαναδούμε, έστω φευγαλέα, παίρνοντας μια γεύση από τις στιγμιαία αιώνιες περιπέτειές της στο TARDIS.

*ΟΚ αυτά είναι πολλά sonics. Τι έχει συμβεί στον Doctor; Τι σχεδιάζει;

*Αυτή είναι μια ατάκα με την οποία όλοι οι σεναριογράφοι του ‘Doctor Who’ έχουν εμμονή και κάνουν αγώνα με τον εαυτό τους για το πώς θα την γράψουν/ανατρέψουν, σε σημείο που τώρα που η Bill απλά την είπε, έμοιαζε με το πιο refreshing πράγμα στον κόσμο.

*Η ιδέα του Doctor κολλημένου σε ένα σημείο να φυλάει κάτι για ένα τεράστιο χρονικό διάστημα είναι δανεισμένη και πάλι από το playbook του ίδιου του Moffat. Το έκανε στο τελευταίο επεισόδιο του 11, και ήταν κάτι που είχε και πάλι να κάνει με την Gallifrey μυθολογία του ήρωα, έστω κι αν την ανάλωνε σε gimmick ώστε να βγάλει συναισθηματικό νόημα το φινάλε του χαρακτήρα.

*Μιλώντας για κόλπα που έχει ξανακάνει ο Moffat: Ο Doctor στο τέλος του επεισοδίου που ήρθε και πήρε τη Bill ενώ εκείνη έφευγε, πιστεύει κανείς άλλος ότι είναι πιο μελλοντικός από εκείνον που της μίλαγε στο γραφείο μια σκηνή πιο πριν;

*Ο Nardole είναι ρομπότ τώρα, ε; Αναρωτιέμαι αν θα κάνει κάτι παραπάνω από το να είναι μέσον χιουμοριστικής αποσυμπίεσης (το οποίο δεν είναι κακή ιδέα btw).

*Ενιγουέι, το ‘ας επανενώσουμε την συμπαθέστατη νέα companion με τον εξωγήινο νερόλακο Heather’ είναι ειλικρινά από τα ωραιότερα story arc ξεκινήματα που θα μπορούσε να κάνει σεζόν αυτής της σειράς, και είμαι εντελώς εδώ για αυτό.

ΚΙ ΑΛΛΟΣ DOCTOR WHO

11 αυτοτελή επεισόδια που πρέπει να δεις