Είδαμε τον Louis C.K. ζωντανά στο Wembley

Δεν ξέρω καν πόσο νόημα έχει μια ανταπόκριση για παράσταση stand-up comedy. Δεν μπορείς να αποκαλύψεις πολλά για το σόου και δεν είναι ότι μπορείς να μιλήσεις για σκηνοθεσία ή πλοκή, εξαιτίας της λακωνικότητας του είδους. Αυτό που μπορείς να προσφέρεις με μια τέτοια είδους κριτική είναι να πεις σε τι συνθήκες διεξήχθη η παράσταση, σε τι φόρμα έπιασες τον κωμικό και πού στέκεται ποιοτικά το υλικό του. Αυτό θα προσπαθήσω να κάνω και γω.

Η κριτική αφορά την παράσταση του κωμικού γνωστού απλά ως Louis C.K. στην αρένα SSE του σταδίου Wembley. Θα πω εξαρχής ότι θεωρώ τις αρένες κάκιστο χώρο για παράσταση stand-up. Έχουν σχεδόν πάντα μηδενική αμφιθεατρικότητα, μεγάλο ποσοστό των θέσεων βρίσκονται τόσο μακριά απ’ τη σκηνή που δεν διακρίνεις εκφράσεις προσώπου του κωμικού και είναι πάντα κρύες από άποψη κοινού.

Όλα αυτά τα αρνητικά έχουν ένα κοινό παρονομαστή, την τεράστια χωρητικότητα του χώρου. Που μεταξύ μας είναι και ο λόγος που προτιμάται η αρένα από τους διοργανωτές. Το SSE βάζει κοντά στα 12.500 άτομα και το σόου ήταν σόλντ άουτ. Με απλά μαθηματικά, αν ο C.K. έπαιζε σε ένα πιο ανθρώπινο χώρο των 1.200 άτομων, ήθελε να παίζει δέκα μέρες σερί για να κόψει τα ίδια εισιτήρια. Πράγμα αδύνατο σε ευρωπαϊκή περιοδεία. Οπότε ο C.K. παίζει στην αρένα του Wembley, εσύ δεν βλέπεις γιατί κάθησε μπροστά σου ο ψηλότερος άνθρωπος στην αρένα και είμαστε όλοι χαρούμενοι.

Για όσους μπορεί να μην γνωρίζουν τον Louis C.K., θα πω δυο λόγια πριν ξεκινήσω την ανταπόκριση. Ο Louis C.K. είναι σχεδόν σίγουρα ο πιο σημαντικός stand-up κωμικός της γενιάς μας. Ξεκίνησε από την Βοστόνη στα μέσα του 1985 και ανδρώθηκε κωμικά στην Νέα Υόρκη. Έχει περάσει απο writers room γνωστών τηλεοπτικών εκπομπών, αλλά είναι κυρίως γνωστός για το προσωπικά του κωμικά σπέσιαλ και σειρές. Αν δεν έχεις τσεκάρει τα ‘Louie’ και ‘Horace and Pete’, κάν’το.

Όπως έχει δηλώσει ο ίδιος, επηρεασμένος απο τον σχεδόν θρυλικό πια stand-up κωμικό George Carlin, αποφάσισε να ανανεώνει 100% το υλικό του κάθε χρόνο, πετώντας στα σκουπίδια ό,τι είχε μέχρι τότε, πράγμα γενικά πολύ τολμηρό στο χώρο. Αν και δεν ήταν ο πρώτος που το έκανε αυτό, o C.K. το παγίωσε σαν τακτική και κατάφερε με το ορθολογικό και διορατικό του στυλ κωμωδίας να επηρεάσει και να στιγματίσει το είδος.

Πάμε στην παράσταση όμως. Χαίρομαι που μου δίνεται η ευκαιρία να γράψω αυτή την κριτική, ώστε να διορθώσω μια συνεχή αδικία. Όλοι οι μεγάλοι κωμικοί στις μεγάλες σόλο παραστάσεις τους, έχουν κάποιον ή κάποιους για άνοιγμα. Αυτούς τους αφανείς ήρωες, που σπάνε την πρώτη κρυάδα του κοινού, δεν θα τους δεις πουθενά. Ούτε στην αφίσα, ούτε σε βίντεο, ούτε σε κριτική. Αυτό σταμάταει εδώ. O Louis C.K. μας ενημέρωσε από τα ηχεία ότι είχε φέρει μαζί του από την Νέα Υόρκη, τρεις “παγκόσμιας κλάσης” κωμικούς, για να του ανοίξουν.

Αυτοί ήταν με την σειρά, οι Rachel Feinstein, Joe Machi, Joe List. Ήταν όντως πολύ καλοί και οι τρεις, με προσωπικό αγαπημένο τον Machi, αλλά ίσως ο List, ήταν αρτιότερος τεχνικά. Έπαιξαν χωρίς να τους χρονομετρήσω κιόλας, γύρω στα 10-12 λεπτά ο καθένας. Η Fienstien παρ’ όλο που ήταν πολύ καλή, αντιμετώπισε την κρυάδα του κόσμου, που πήρε κάμποσο να ζεταθεί. O List από την άλλη (ήταν ο μόνος που είχα ξαναδεί), επανέλαβε κάποια αστεία που τον είχα δει να κάνει πριν δύο χρόνια στον Conan, πράγμα που μου έκανε εντύπωση. Παρ’ όλα αυτά όταν έφυγε ο List από την σκηνή, το κοινό ήταν καλοζεσταμένο και υποδέχθηκε τον Louie με χαμό.

Πρώτη φορά στην σκηνή με κουστούμι! Όσοι ξέρουν τον C.K., γνωρίζουν ότι αυτό είναι πρωτάκουστο,  αλλά όπως εξήγησε και ο ίδιος “πλέον θέλω να απολαμβάνω την ζωή”.

Αυτό που είχα παρατηρήσει από νωρίτερα, είναι ότι οι θέσεις μας αν και στην μεσαία κατηγορία εισιτηρίων, ήταν αρκετά μακριά ώστε να μην ξεχωρίζουμε καλά το πρόσωπο του εκάστοτε περφόμερ. Δηλαδή πλήρωσα 51 λίρες για να δω το μεγαλύτερο μέρος της παράστασης στις δυο γιγαντοοθόνες δίπλα στην σκηνή, πράγμα που ήταν απογοήτευση (βλ. πρόβλημα με αρένες).

Μόλις ο C.K. κατάφερε και ηρέμησε τα χειροκρότηματα και τις επευφημίες του κόσμου ξεκίνησε με ένα rant για τις μητέρες του κοινού, που θύμησε σε λογική και ύφος την αρχή του καλύτερου ίσως του σπέσιαλ, ‘Ηilarious’, αλλά αρκετά πιο  ανέμπνευστο. Αυτό και σε συνδυασμό με την αρκετά χαμηλή ενέργεια αρχικά, με έκανε να σκεφτώ ότι θα την έβγαζε διαδικαστικά την παράσταση. Θα την έπαιζε “επαγγελματικά”.

Οι σκέψεις μου σταμάτησαν γύρω στο τέταρτο, όπου ο Louie ανέβασε στροφές και δεν ξαναέπεσε ποτέ. Από άποψή περφορμανς, ήταν σε μεγάλες φόρμες και του βγήκαν όλα στον ρυθμό και το mood που ήθελε. Είχε μέσα κάποια κατάλοιπα από το ύφος του προηγούμενου σπέσιαλ, όπου το κύριο αστείο, ήταν κάποιό υπερβολικό παίξιμο ή αστεία φωνή. Τέτοια πράγματα τα θεωρώ γενικά ευκολίες στο γράψιμο και με ρίχνουν λίγο εκτός κλίματος.

Ευτυχώς ήταν οι εξαιρέσεις στον κανόνα των καλογραμμένων και φρεσκότατων bit που μας χάρισε για περίπου μιάμιση ώρα. Ξεχώρισα ένα bit για το ‘Magic Mike’ και τον McConaughey και το εξαιρετικό κλείσιμο για την χριστιανική χρονολογία, που είναι μέσα στα καλύτερα πράγματα που έχει κάνει και πήρε δίκαια standing ovation.

Συνολικά θα έλεγα ότι το είναι το καλύτερο του σπέσιαλ απο εποχές Beacon Theatre και η live εμπειρία ήταν συγκλονιστική,  χωρίς να αφήνει κανένα περιθώριο για απομυθοποίηση του καλλιτέχνη. Ο Louis C.K. ειναι ο σημαντικότερος stand-up κωμικός της γενιάς μας.