ENTERTAINMENT

Με τι κολλήσαμε αυτή την εβδομάδα

Τραγούδια, τραγιάσκες, υπερπέραν και ηλεκτρικά πρόβατα. Για περάστε.

Κάθε βδομάδα το πλήρωμα του PopCode θα μοιράζεται τα πιο πρόσφατα κολλήματά του. Μπορεί να είναι τραγούδια, βιντεάκια, ταινίες, εκθέσεις, tweets, ή οτιδήποτε άλλο οποιουδήποτε pop culture που τους έχει φάει ένα αξιοσέβαστο κομμάτι χρόνου και εμμονής.

Για να παίρνεις ιδέες.

Με το ‘Όπου φυσάει ο άνεμος’, ο Ευθύμιος Σαββάκης

Το έβαλε ένας συνάδελφος στο γραφείο. Χαμηλή ένταση μεν, ικανή, ωστόσο, να σου θυμίσει τη μουσική (μουσικάρα) της εισαγωγής. Ε, αυτό ήτανε. Το ακούω στο repeat. Τι γαμάτος τύπος ο Τουρνάς. Πάντα ήθελα να το γράψω κάπου.

Με το The Dogist, ο Κωνσταντίνος Αμπατζής

Ένα Instagram account γεμάτο φωτογραφίες από σκυλάκια και σύντομα bio για το καθένα απ’ αυτά. Μπορείς να φανταστείς τίποτα καλύτερο; Ναι οκ, ίσως αν μπορούσες να βάλεις το χέρι σου μέσα απ’ την οθόνη και να τα χαϊδέψεις να ήταν όντως καλύτερο, αλλά μέχρι να φτάσει εκεί η τεχνολογία, το λατρεύουμε όπως είναι.

Με το ‘Blade Runner 2049’, ο Αντώνης Τζαβάρας

Υποθέτω ότι το πρώτο μέλημα ενός δημιουργού του σινεμά σήμερα είναι να σου δώσει ένα κίνητρο να πας στο σινεμά. Να σε πείσει ότι αξίζει τον κόπο να σηκωθείς από τον καναπέ, να απενεργοποιήσεις την τηλεόραση ή το μόνιτορ, να κλείσεις τα φώτα, να κλειδώσεις την πόρτα του σπιτιού σου και να πας να ακουμπήσεις τα λεφτά σου για να δεις μια ταινία σε ένα μέρος όπου δεν θα είσαι μόνος και σου και που σίγουρα δεν είναι τόσο βολικό όσο το σπίτι σου. Προσωπικά, νομίζω ότι αυτό είναι ένα τίμιο challenge. Νομίζω, επίσης, ότι ο Denis Villeneuve το έχει κερδίσει εδώ και καιρό με τις ταινίες του.

Το φετινό ‘Blade Runner’ είναι ένας τρόπος να κάνεις σινεμά σήμερα (κι ένας λόγος για να πας σινεμά, φυσικά). Μεγάλο απ’ όλες τις απόψεις, μασίφ, συμπαγές και ‘τόσο – όσο’. Η αισθητική και οι εικόνες του είναι συγκλονιστικές χωρίς να γίνονται εξεζητημένες, ο κόσμος του πειστικός χωρίς να σε μπουκώνει, το στόρι πολυεπίπεδο αλλά το παρακολουθείς χωρίς να χάνεσαι, οι αναφορές και οι ενδείξεις σεβασμού στην πρώτη ταινία πανταχού παρούσες, αλλά προσεκτικές – ο Villeneuve δεν κάνει ούτε μια τόση δα υπαναχώρηση στην αναπόφευκτη καλτίλα μιας sci-fi ταινίας που γυρίστηκε το 1982. Και ο Ryan Gosling πραγματικά καλός και μετρημένος μέχρι και το τελευταίο ανοιγόκλεισμα του ματιού του. Το μόνο που ξεφεύγει είναι οι ήχοι και η μουσική του Hans Zimmer. Αν σε βρουν απροετοίμαστο, θα σου αφήσουν μια ανεπαίσθητη αμυχή στο μυαλό. Από ένα σημείο και μετά, οι μελωδίες του αντικαθίστανται από ξυραφιές.

Με το ‘Peaky Blinders’, ο Γιάννης Μπαϊρακτάρης

Πραγματικά δεν ξέρω γιατί δεν το είχα δει τόσο καιρό, αν και πάντα το είχα στη λίστα των σειρών που ήθελα να δοκιμάσω. Τελικά σε κάποια στιγμή βαρεμάρας πριν μερικές ημέρες έκατσα και είδα το πρώτο επεισόδιο και μετά το δεύτερο και το τρίτο. Πλέον κοντεύω να τελειώσω όλη τη σειρά. Το στόρι, τα χρώματα, οι ηθοποιοί και οι σκηνές έχουν τόσο ενδιαφέρον που δεν μπορείς να ξεκολλήσεις το πρόσωπό σου από την οθόνη και νομίζεις ότι είσαι και εσύ κάπου εκεί, στο Μπέρμιγχαμ του 1919.

Με το ‘Leftovers’, ο Κώστας Μανιάτης

Όταν πριν λίγες βδομάδες το μισό Facebook χτυπιόταν και έκλαιγε για το τελευταίο επεισόδιο της σειράς και έλεγε “awwwwww πόσο τέλειο”, εισέβαλε η περιέργεια μέσα μου, σπρώχνοντάς με να κάνω τον μαραθώνιο μου. Και κόλλησα για πλάκα. Όχι μόνο με την κόρη του μπάτσου, γενικά μιλάω. Ειδικά τα δύο τελευταία επεισόδια θα μπορούσαν να είναι από μόνα τους μία ξεχωριστή ταινία που θα έκανε τις science fiction movies του είδους να κοκκινίσουν από ντροπή. Μπράβο, μπράβο, μπράβο (μου).