Οι καλύτερες μικρού μήκους ταινίες της χρονιάς έρχονται στην Αθήνα

Τέλειο το να παρουσιάζονται συγκεντρωμένες όλες οι ταινίες της χρονιάς σε ένα φεστιβάλ (ειδικά όταν είναι τόσο όμορφο σαν εμπειρία όπως της Δράμας), αλλά τι είναι ακόμα πιο τέλειο; Να έρχονται στο κοινό.

Και το Φεστιβάλ Δράμας βέβαια είναι ανοιχτό στο κοινό (να μια ιδέα για βόλτα για τον επόμενο Σεπτέμβρη) όμως κακά τα ψέμματα, ο περισσότερος κόσμος θα συναντήσει τις ταινίες αυτές καθώς έρχονται σε Αθήνα και Θεσσαλονίκη. Πρώτη στάση η Αθήνα και το σινεμά Τριανόν, όπου για μια βδομάδα, από 11 ως 17 του Οκτώβρη, όλο το πρόγραμμα του Φεστιβάλ Δράμας θα παρουσιάζεται καθημερινά σε δίωρα blocks.

Περισσότερα μπορείτε να διαβάσετε εδώ όπως και το αναλυτικό πρόγραμμα και θυμίζουμε ποιες ταινίες είχαν αποσπάσει τα βραβεία του φετινού Φεστιβάλ.

Όλες τους θα προβληθούν φυσικά στο Τριανόν. Υπάρχουν μάλιστα μέρες του προγράμματος (το ΣΚ, η Τετάρτη) που απαρτίζονται αποκλειστικά από προβολές βραβευμένων ταινιών.

Εμείς εδώ ξεχωρίζουμε τις αγαπημένες μας ταινίες του φετινού Διαγωνιστικού της Δράμας, κάποιες εκ των οποίων βραβεύτηκαν, κάποιες όχι. Ανάμεσα σε αυτή τη λίστα και σε εκείνη των βραβείων, έχετε μια αρκετά ολοκληρωμένη εικόνα των ταινιών που αξίζει να αναζητήσετε στη διάρκεια αυτής της βδομάδας.

Τα νέα ταλέντα του ελληνικού σινεμά είναι εδώ, και φέρνουν μαζί τους μερικές από τις καλύτερες ταινίες που θα δείτε φέτος. Μικρού μήκους; Μικρού μήκους!

***λινκ***

ΚΙ ΑΛΛΗ ΔΡΑΜΑ

6 μέρες ακαθόριστου μήκους στη Δράμα: Η εμπειρία του 41ου Φεστιβάλ

Έκτορας Μαλό: Η Τελευταία Μέρα του Χρόνου

Της Ζακλίν Λέντζου

Παραμονή Πρωτοχρονιάς. Ένα κολάζ στιγμών από την τελευταία μέρα της χρονιάς για μια κοπέλα που φοβάται πως έχει χάσει την καρδιά της. Ένα απίστευτης τρυφερότητας έργο με την Ζακλίν Λέντζου να μιλά για μοναχικές ψυχές μες στο πλήθος και τη φασαρία. Η κάμερά της μοιάζει πάντα να ανακαλύπτει την ηρωίδα της από το μηδέν, καθώς στέκεται σε σημεία του σώματός της, εξερευνώντας το πρόσωπό της από κάθε πλευρά, κοιτάζοντας όταν εκείνη γελάει και μιλάει ή όταν δεν καταλαβαίνει ή όταν περνάει καλά. Κόσμος περνά από το κάδρο, μα μοιάζουν όλοι περαστικοί. Αυτό που μένει είναι εκείνη, και η ζεστασιά όπου την βρίσκει κανείς. Η Σοφία Κόκκαλη (υπάρχει καλύτερη ηθοποιός στη γενιά της;) πρωταγωνιστεί, ενώ η ταινία βραβεύτηκε στις Κάννες (πρώτο βραβείο στην Εβδομάδα Κριτικής), στη Δράμα και στις Νύχτες Πρεμιέρας.

Yawth

Των Λήδας Βαρτζιώτη και Δημήτρη Τσακαλέα

Δυο φίλες (Τζωρτζίνα Λιώση, Ρομάνα Λόμπατς), μια νύχτα, ένα (δύο; έχει διαφορά;) πάρτυ, πολλά μηνύματα. Το φρέσκο, πολύχρωμο, αστείο, γεμάτο ενέργεια ‘Yawth’ αποτυπώνει όλη την επικοινωνία της βραδιάς εξίσου μέσα από βλέμματα και τη γλώσσα του σώματος όσο και ψηφιακούς κώδικες και μηνύματα λέξεων, εικόνων ή emoji, όλα αρμονικά δεμένα ως ένα. Μια από τις μεγαλύτερες σύγχρονες δυσκολίες του σινεμά ήταν και παραμένει η προσπάθεια οπτικής απόδοσης της ψηφιακής επικοινωνίας και το ‘Yawth’ πετυχαίνει τόσο αβίαστα που είναι σα να μην αποτέλεσε ποτέ καν πρόβλημα. Οι εικόνες είναι ποπ και η ενέργεια διαρκής, ενώ μια γεύση μελαγχολίας δίνει στην δράση μια κάποια απτή αίσθηση αλήθειας. Από τις ταινίες που δε μπορούν παρά να σε κάνουν να ελπίζεις για την επόμενη ταινία των δημιουργών της.

Κιόκου Πριν Έρθει το Καλοκαίρι

Του Κωστή Χαραμουντάνη

Καθημερινές στιγμές του Κωνσταντίνου και της Έλσας, δυο αδελφιών, στη διάρκεια ενός χειμώνα, όσο δηλαδή περιμένουν να έρθει το καλοκαίρι. Τα πάντα είναι καταγεγραμμένα με βιντεοκάμερα, σαν προσωπικές home video αναμνήσεις γραμμένες ατάκτως πάνω σε ένα οπτικό μέσο παραδομένο στη φθορά, αλλά όχι στη λήθη. Μεταπηδούμε από την κάθε ανάμνηση στην επόμενη με τον ίδιο τρόπο που μια παλιά βιντεοκασέτα είχε μέσα της γραμμένες εκπομπές τη μία πάνω στην άλλη. Ο Χαραμουντάνης, ένας αυτοδίδακτος σκηνοθέτης με σφραγίδα και προσωπικό ύφος, αναπτύσσει τους δύο ήρωές του μέσα από πετσοκομμένους διαλόγους, ποπ αναφορές και βίντεο αποκόμματα, πειραματίζεται αφηγηματικά, τολμά, δίνει ρυθμό και συναίσθημα σε μια ακολουθία στιγμιοτύπων. Κέρδισε βραβείο κίνητρο από το ΕΚΚ στη Δράμα καθώς και το βραβείο σκηνοθεσίας στις Νύχτες Πρεμιέρας. Η ταινία αυτή αποτελεί κάτι σαν Κεφάλαιο Μηδέν για την μεγάλου μήκους που ετοιμάζει.

Άρια

Της Μυρσίνης Αριστείδου

Μια 16χρονη κοπέλα περιμένει τον πατέρα της (Γιάννης Στάνκογλου) όμως όταν εκείνος φτάνει δεν την πηγαίνει για μάθημα οδήγησης, παρά της εμπιστεύεται τη φροντίδα μιας Κινέζας μετανάστριας που δε μιλάει ελληνικά ή αγγλικά. Κάμερα στο χέρι και αφαιρετικός νεορεαλισμός, με την Αριστείδου να κεντράρει πάνω στην ηρωίδα της αφήνοντας τα πάντα στο περιθώριο με ένα τρόπο που μπορεί ακόμα και να ξενίσει (οι χαρακτήρες και ο κόσμος μοιάζουν εντελώς αόριστοι όσο η σκέψη μας επιχειρεί να απομακρυνθεί από την Άρια) αλλά καθηλώνει από το πρώτο καρέ. Η πρωταγωνίστρια Χρύσα Πλατσατούρα στην αγαπημένη μου ερμηνεία του φετινού προγράμματος, η ταινία ταξίδεψε ως και το Φεστιβάλ Βενετίας, ενώ η Αριστείδου ετοιμάζει την πρώτη της μεγάλου μήκους ταινία, για την οποία ανυπομονώ.

En Partie

Της Αναστασίας Μελίας Ελευθερίου

Βασισμένη στο ‘Ένα Δικό Σου Δωμάτιο’, μια ταινία χωρίς λόγια για μια γυναίκα ‘αντιμέτωπη με τη δημιουργία της’. «Είναι μια ταινία χωρίς διαλόγους που προσπαθεί να μιλήσει απλά, ελπίζω, για κάτι διαχρονικό – τη μοναξιά μιας γυναίκας στον κόσμο της δημιουργίας και αυτή που φέρει ένας τόπος που μεταλλάσσεται», λέει η σκηνοθέτης στο Flix. Είναι ένα σιωπηλό ποίημα για την πάλη, τη μοναξιά, τη δημιουργία και για την επιμονή απέναντι σε κάτι που μοιάζει αδύνατο. Από τις ομορφότερες δουλειές του προγράμματος.

Νάρκη

Του Δημήτρη Τσαλαπάτη

Ένας 16χρονος έφηβος ζει στα Μεσόγεια Αττικής με την οικογένειά του και έρχεται σε σύγκρουση με τον πατέρα του καθώς διεκδικεί τη δική του θέση και τον δικό του χαρακτήρα μέσα σε ένα κοινωνικό πλαίσιο που μοιάζει βίαια, επίπονα προ-διαμορφωμένο. Εξαιρετικό ντεμπούτο με μια σκληρή ιστορία ενηλικίωσης πάνω στις συγκρούσεις γενεών και στην φθορά που συντελείται από κοινωνικές συμβάσεις και πρότυπα αρρενωπότητας. Τα πάντα εδώ, από τον έλεγχο του υλικού, την αμεσότητα της ιστορίας, τον συντονισμό των ταλαντούχων συνεργατών (από τον έξοχο πρωταγωνιστή Κωνσταντίνο Γεωργόπουλο μέχρι την υπαινικτή φωτογραφία του Γιάννη Σίμου), δείχνουν με σιγουριά προς ένα νέο ταλέντο που πρέπει να προσέξουμε.

Η Σιγή των Ψαριών Όταν Πεθαίνουν

Του Βασίλη Κεκάτου

37 Μέρες

Της Νικολέτας Λεούση

Νεαρή έγκυος μανικιουρίστα (μια φανταστική Έλλη Τρίγγου του ‘Suntan’) απολύεται βασικά επειδή είναι έγκυος, και αποφασίζει να κάνει απεργία γέννας. Έξυπνο και συναισθηματικό, φλερτάρει με τον σουρεαλισμό χωρίς να αφήνει πίσω του τη γη. Το πολύ καλό σενάριο (με το αντίστοιχο βραβείο στις Νύχτες Πρεμιέρας) συμπυκνώνει περιστατικά και σκιαγράφηση χαρακτήρων μέσα σε λίγο χρόνο, από επεισόδιο σε επεισόδιο, δίχως ποτέ να μοιάζει μπουκωμένο ή επαναλαμβανόμενο.

Muffin

Του Ντάνιελ Μπόλντα

Ένας άντρας αφήνει μόνο τον πατέρα του στη μέση του δάσους στο μέρος συμφωνίας που έχει κάνει για να απολαύσει μια καλύτερη ζωή. Ο Ντάνιελ Μπόλντα, ο “Νορβηγός” της ‘Νορβηγίας’ του Γιάννη Βεσλεμέ, σκηνοθετεί την πρώτη μικρού μήκους ταινίας του έχοντας κάτι από την εικαστική διάθεση εκείνου του φιλμ, και βασιζόμενος σε ένα έξυπνο σενάριο που μιλά με χιούμορ για τις συμφωνίες με το διάβολο. Το φινάλε είναι κάπως αμήχανο, αλλά η ταινία έχει χτίσει ήδη πολλά ως εκείνο το σημείο. Σε σημαντικό ρόλο και η Σοφία Κόκκαλη που μετά τη φετινή Δράμα είναι επισήμως πια η μόνη ηθοποιός.

Τέταρτος Τοίχος

Του Δημήτρη Γκότση

Ένας κινηματογραφιστής ταξιδεύει για 10 μήνες σε όλο τον κόσμο καταγράφοντας εικόνες και συνομιλώντας με ανθρώπους που συναντά, συνθέτοντας την εικόνα ενός παγκόσμιου κοινωνικού μωσαϊκού. Η ταινία καταγράφει κοινωνικές πληγές στις τέσσερις γωνίες του κόσμου (πολέμους, φυσικές καταστροφές, προσφυγικό) επιχειρώντας να τραβήξει μια γραμμή που τις ενώνει. Είναι μια πραγματικά εντυπωσιακή δουλειά με δυνατές εικόνες και τολμηρή προσέγγιση, που αποδυναμώνεται μόνο από το διαφημιστικού τύπου voice over της.

Μόλλυ 6 με 8

Του Ευθύμη Μιχελουδάκη

Τη δεκαετίας του ‘60, ένας άντρας συναντά ξανά ύστερα από χρόνια το κορίτσι των εφηβικών του αναμνήσεων. Κινηματογραφικά ρετρό προσέγγιση σε ένα όμορφο δράμα που βλέπεται ακόμα καλύτερα αν έχεις μόλις (ξανα)δει το «Κλεό από τις 5 ως τις 7». Ο Χάρης Φραγκούλης είναι ερμηνευτικά συγκρατημένος σε σοκαριστικό βαθμό, η Σοφία Κόκκαλη είναι προφανώς καλή (και βραβευμένη στη Δράμα για την ερμηνεία της σε αυτή την ταινία), ωραίο σινεμά. Καταλαβαίνει εύκολα κανείς γιατί κέρδισε το βραβείο της Πανελλήνιας Ένωσης Κριτικών στη Δράμα.

Όταν Ήμουν στο Λύκειο Ήμουν Ερωτευμένος με την Άννα

Της Ελένης Μητροπούλου

Μαύρη κωμωδία σχέσεων για έναν άντρα που συνεχώς προσπαθεί να ερωτευτεί αλλά αποτυγχάνει. Χάρης Φραγκούλης και Σοφία Κόκκαλη, γύρος δεύτερος. Ο τόνος του φιλμ παίζει έξυπνα ανάμεσα στο παιχνιδιάρικο και το μελαγχολικό και η Κόκκαλη είναι (ξέρω, σοκ) εκπληκτική, κερδίζοντας μάλιστα και το βραβείο γυναικείας ερμηνείας στις Νύχτες Πρεμιέρας -και- για αυτό το φιλμ.

Όλα για Όλα

Του Μαρίνου Σκλαβουνάκη

Ένας άντρας ξεκινά παρτίδα πόκερ με ντόπιο καρχαρία προκειμένου να γλιτώσει έναν φίλο του από το χρέος του σε εκείνον. Ταιριαστά pulpy, γουέστερν υφής, οικονομιδικής αύρας (κι όχι μόνο επειδή ο Οικονομίδης κρατά ένα μικρό ρόλο), χιουμοριστικής διάθεσης, με τον Στάθη Σταμουλακάτο (‘Στέλλα Κοιμήσου’) στο ρόλο του καρχαρία να παραδίδει μια από τις πιο αναπολογητικά εκρηκτικές ερμηνείες του προγράμματος.

Deathcar

Του Ανδρέα Βακαλιού

Σε ένα αυτοκίνητο που τρέχει με όλο και μεγαλύτερη ταχύτητα, ένα παιδί οδηγά μεθυσμένο, ένα φλερτάρει, ένα τσακώνεται, ένα παθαίνει κρίση. Άσκηση έντασης σε μια από τις υποτιμημένες ταινίες του προγράμματος, γεμάτη χρώματα, βλέμματα και μια αύρα τρόμου πάνω από κάθε cut, από τους γκασπαρνοενικούς τίτλους αρχής ως το απρόσμενα ποιητικό φινάλε-ρίσκο που παραμένει μια από τις αγαπημένες μου στιγμές όλων των ταινιών.

*Οι ταινίες μικρού μήκους του 41ου Φεστιβάλ Δράμας θα προβληθούν στο Τριανόν από τις 11 ως τις 17 Οκτωβρίου.

MORE DRAMA