‘Baby Driver’, ή αλλιώς πώς μεταμφιέζεις ένα μιούζικαλ σε must ταινία δράσης

“Πρέπει να βάλω το τραγούδι από την αρχή”. Ο Baby, όμως, πρέπει να πατήσει και το γκάζι για μη συλληφθεί κι αυτός και η υπόλοιπη συμμορία μετά τη ληστεία τους σε τράπεζα. Απλά δεν υπάρχει καμία περίπτωση να το κάνει πριν ουρλιάξει από την αρχή η κιθάρα των Damned στο ‘Neat Neat Neat’.

Η διαφυγή τους – όπως και η playlist που είχε φτιάξει για να πνίξει το βουητό που του άφησε στ’ αυτιά ένα τραγικό δυστύχημα της παιδικής του ηλικίας – ήταν χρονομετρημένη με εμμονική ακρίβεια. Όταν όμως το πλάνο δε ρόλαρε σωστά, δε μπορούσε να βάλει μπροστά χωρίς να πατήσει το reset. Η απόλυτη δυσπιστία της λοιπής κομπανίας για το σουρεαλιστικό του πράγματος όσο ακούγονται οι σειρήνες να πλησιάζουν, θα μοιάζει λογικά με την πολύ δίκαιη δική σου δυσπιστία που ένας βετεράνος οδηγός αποδράσεων μπορεί, σύμφωνα με το Χόλιγουντ, να έχει τη μπουγελόφατσα του Ansel Elgort. Κι όμως. Την έχει κι αυτήν, και μια εμμονή με τη μουσική παραγωγή, και το κουράγιο να χορεύει σαν να ‘χει βγει από το ‘Saturday Night Fever’ όσο φτιάχνει πρωινό στον ανάπηρο θετό πατέρα του.

Ο Baby είχε και ταλέντο στο τιμόνι από μικρός. Όταν είπε να το εκμεταλλευτεί για να βοηθήσει οικονομικά τον πατέρα του, έτυχε να ληστέψει τον μεγαλοεγκέφαλο ληστειών, Doc, που υποδύεται ο Kevin Spacey. Για καλή (και κακή του) τύχη, αντί να τον βγάλει από τη μέση, τον πήρε στη δούλεψή του. Μία ακόμη δουλειά, όμως, και θα τον ξεχρεώσει για πάντα. H γνωριμία του, κιόλας, με τη σερβιτόρα Debora (Lily James) είναι ένας ακόμη λόγος πέρα από τους προφανείς για να εγκαταλείψει το κύκλωμα.

Μια εύκολη λύση θα ήταν να περιγράψω το ‘Baby Driver’ σαν αποτέλεσμα μιας αλκοολικής νύχτας μεταξύ του ‘Drive’ και του ‘La La Land’. Επειδή όμως δεν ξέρω κατά πόσο ενθαρρυντικό θα ήταν αυτό και δε θέλω να παρεξηγηθούμε, θα πω ότι είναι η ταινία που είχε πάντα μέσα του ο Edgar Wright. Ο συγκεκριμένος σκηνοθέτης έχει φτιάξει μια φοβερά αρμονική καριέρα, πειράζοντας κάθε φορά είδη κινηματογράφου που έχουν να κερδίσουν όταν κυκλοφορούν με λίγη παραπάνω σάτιρα στο αίμα τους.

Το ‘Shaun of the Dead’ ασχολήθηκε με τα ζόμπι, το ‘Hot Fuzz’ με το αστυνομικό procedural και το ‘World’s End’ με την εξωγήινη εισβολή. Τώρα περνάει από την κωμωδία στο έγκλημα με ένα heist movie – χωρίς αυτό να σημαίνει ότι η ταινία δε θα σε κάνει να γελάσεις.

Όπως και το ‘Get Out’ πριν απ’ αυτό, άλλη μια ταινία που πειραματίστηκε με το είδος της, είναι πιο αστεία από τις 3 τελευταίες μεγάλες κωμωδίες του ‘17 που μου έρχονται στο μυαλό. Εκεί όμως που το ‘Get Out’ έβρισκε το χιούμορ του υπονομεύοντας τα στερεότυπα του τρόμου, το ‘Baby Driver’ είναι κλασικός Wright. Με το παιχνιδιάρικο μοντάζ και τις χαζοβιόλικες ατάκες που προκαλούν νευρικό γέλιο. Τα heist φιλμ έχουν παράδοση στο κωμικό στοιχείο ωστόσο, οπότε δε θα μπορούσε να είναι αυτό που κάνει την ταινία να διαφέρει. Ούτε και η πλοκή της για την κατακόρυφη πτώση ενός εγκληματία με χρυσή καρδιά που του τα φέρνει ζόρικα η ζωή. Την έχεις δει και ξαναδεί. Αλλού γίνεται η δουλειά.

Ο Wright περιγράφει το ‘Baby Driver’ σαν “μία ταινία για αυτοκίνητα που καθοδηγείται από τη μουσική”, αλλά είναι το αντίθετο. Είναι το πρώτο car chase μιούζικαλ του 21ου αιώνα. Ακόμα καλύτερα; Είναι το ιδανικό μιούζικαλ για όσους σιχαίνονται τα μιούζικαλ.

Η έμπνευση για την ταινία τού ήρθε όταν γύριζε το μουσικό βιντεοκλίπ για το ‘Blue Song’ των Mint Royale το 1997. Ένας getaway οδηγός θα έντυνε μουσικά τις ληστείες και τη ζωή του γενικότερα με playlist φτιαγμένες από τον ίδιο – η περίπτωση της εμβοής που βασανίζει την ακοή του Baby ήταν το βιογραφικό στοιχείο του Wright που ήρθε για να συμπληρώσει το παζλ – και όλες οι σκηνές θα ακολουθούσαν τα beats τους. Δεν ξέρω πόσο εύκολο σου ακούγεται ως εγχείρημα, πάντως το αποτέλεσμα είναι μια σχέση τόσο συμβιωτική μεταξύ της μουσικής και της ζωής του πρωταγωνιστή, που όσο σκέφτομαι την κλινική ακρίβεια που θα χρειάστηκε για να επιτευχθεί, με πιάνει ταχυπαλμία.

Η μουσική δε ντύνει το ‘Baby Driver’. Είναι η γλώσσα του. Το ‘Tequila’ των Button Down Brass ρεμιξάρεται με πυροβολισμούς και ανανεώνεται. Το ‘Hocus Pocus’ των Focus τρέχει μαζί με τα πόδια του Baby και χαλαρώνει όταν ο ήρωας πρέπει να πάρει μια ανάσα.

Όπως ο John Woo είχε επηρεαστεί από τα κλασικά μιούζικαλ του Χόλιγουντ για να στήσει τις οπερατικές σκηνές δράσεις του σε ταινίες όπως το ‘Face/Off’, ο Wright που ούτως ή άλλως είχε πάντα 1-2 βασικές σκηνές ανά ταινία που γίνονταν χαρακτηριστικές για τη μουσική τους, ακολουθεί τον κώδικα των μιούζικαλ φτιάχνοντας set pieces που ζωντανεύουν μέσα από ποπ χρώματα και λεπτομερείς χορογραφίες δράσης. Κανονικά μουσικά νούμερα δηλαδή. Και όλα αυτά χωρίς την παραμικρή έκπτωση στην αδρεναλίνη.

Συγνώμη ‘Furious’, αλλά ορισμένα κόλπα θα τα ζήλευε και ο Dominic Toretto. Κανένας υπαινιγμός για το παλαβωμένο franchise της καρδιάς μας, αλλά είναι αλλιώς όταν μπορείς να δεις τι πραγματικά μπορεί να κάνει ένα αυτοκίνητο που υπακούει στους νόμους της φυσικής.

Μη μπερδευτείς πάντως από την ευφορική κατάσταση διέγερσης που θα σου προκαλέσει η ταινία. Από το ‘Gun Crazy’ και το ‘Bonnie and Clyde’, μέχρι το ‘Reservoir Dogs’ και το ‘Heat’, σαφείς επιρροές του Wright και αγαπημένες του ταινίες, το έγκλημα πρέπει να τιμωρηθεί όσο καλές κι αν είναι οι προθέσεις. Αυτό, βέβαια, δεν ισχύει για τον ίδιο τον Wright που ξέρει να οξύνει τόσο πολύ τις αισθήσεις σου και να μεταδίδει ζωντάνια μέσα από την εικόνα και ένα καλά επιλεγμένο καστ, που θα τον αφήσεις ατιμώρητο για τις καρικατουρίστικες τάσεις του στους χαρακτήρες (με τους γυναικείους να είναι οι λιγότερο αναπτυγμένοι). Είναι εύκολο να κάνεις τα στραβά μάτια όταν καταφέρνει με τα λίγα να σου δώσει μια αντίληψη για το ποιος είναι ο καθένας. Όσοι πλαισιώνουν τον Baby, ο απομακρυσμένος από τον Don Draper Jon Hamm, ο παρανοϊκός Jamie Foxx, η σατανική πατρική φιγούρα του Spacey, το νωχελικό νεύρο της Eiza González και η αφοπλιστικά γλυκιά James, όλοι τους έχουν τις στιγμές τους.

Όταν τελείωσε η ταινία, σκεφτόμουν ότι ο Wright εγκατέλειψε το ‘Ant-Man’, το heist movie που θα ήταν τα προεόρτια του ‘Baby Driver’, όταν αντιλήφθηκε ότι η Marvel τον προσέλαβε μεν, δεν ήθελε τελικά μία “ταινία Wright” δε, με τη δικαιολογία ότι θα ξεχώριζε πολύ ως νότα σε ένα τεχνικά και δημιουργικά πολύ ομοιόμορφο σύμπαν. Αναρωτιόμουν, λοιπόν, πώς θα είχε καταλήξει η κατά τ’ άλλα συμπαθέστατη υπερηρωική ταινία αν τον είχαν αφήσει να της δώσει τη δική της οπτική ταυτότητα. Τροφή για σκέψη περί υπερηρωικών προβλημάτων που με είχε απασχολήσει ξανά.

Το ‘Baby Driver’ πάντως, με όλα τα ψεγάδια του, μπορεί και να είναι ο καλύτερος Wright που έχουμε δει μέχρι τώρα. Γιατί σημασία δεν έχει ο προορισμός, έχει η καταδίωξη στους δρόμους της Ατλάντα, κι αυτή θα τη σιγοτραγουδάς και αφού βγεις από την αίθουσα.

* Το ‘Baby Driver’ κυκλοφορεί στις αίθουσες από τη Feelgood.