Το πρώτο βήμα του Ryan Gosling στο φεγγάρι

Κάθε μέρα μεταφέρουμε πρώτες εντυπώσεις από τις μεγάλες παγκόσμιες πρεμιέρες του 75ου Φεστιβάλ Βενετίας, των ταινιών που θα πρωταγωνιστήσουν στη φετινή σεζόν.

***

Για 3η συνεχή χρονιά, το PopCode θα γράφει καθημερινά από το Λίντο για τις μεγάλες πρεμιέρες του Φεστιβάλ Βενετίας. Τα προηγούμενα χρόνια είχαμε γράψει από τα τέλη Αυγούστου για ταινίες σαν το ‘La La Land’, το ‘Shape of Water’, το ‘Arrival’ (και φυσικά το ‘mother!’), αλλά φέτος το πρόγραμμα αναμένεται οσκαρικότερο και εντυπωσιακότερο από κάθε προηγούμενο. Μες στο επόμενο 10ήμερο θα δούμε Cuaron και Λάνθιμο, Bradley Cooper με Lady Gaga, Ryan Gosling, αδερφούς Coen, ‘Suspirira’, και κάθε πρωί θα μπορείτε να διαβάζετε τις πρώτες μας εντυπώσεις από τις πρεμιέρες του προηγούμενου απογεύματος.

Η πρεμιέρα του 75ου Φεστιβάλ πραγματοποιήθηκε με την προβολή του ‘First Man’ με τον Ryan Gosling και την Claire Foy του ‘The Crown’.

FIRST MAN

*Η προηγούμενη ταινία του Damien Chazelle: Το ‘La La Land’.

 Το πρώτο πράγμα που είδα ποτέ στο Φεστιβάλ Βενετίας ήταν μια αίθουσα με χιλιάδες κριτικούς να αποθεώνει με χειροκρότημα και ιαχές την εναρκτήρια σεκάνς εκείνης της ταινίας.

*H καινούρια: Δραματική απεικόνιση του πρώτου βήματος στο φεγγάρι του Neil Armstrong (Ryan Gosling) με έμφαση στους μεγάλους κόπους χρόνων που τον βοήθησαν να φτάσει εκεί, καθώς και στην οικογενειακή του ζωή (η Claire Foy του ‘The Crown’ παίζει τη σύζυγό του). Βασισμένο σε βιογραφία του 2005.

*Και πώς είναι: Είναι μια τρομερά αμήχανη και αβέβαιη ταινία ενός κάποιου τεχνικού μεγαλείου. Ο Chazelle βασίζεται σε ένα σενάριο του Josh Singer (που έγραψε το ‘The Post’, αλλά ο Chazelle δεν είναι μεγαλειώδης κλασικιστής σαν τον Spielberg για να φέρει ένα τέτοιο σενάριο εις πέρας) το οποίο δεν αποφασίζει ποτέ αν θέλει να αφεθεί στο διάστημα ή να πατήσει στη γη. Μεγάλο μέρος της ταινίας αφιερώνεται στην οικογενειακή ζωή και τραγωδία του Armstrong, που έχασε το παιδί του σε πολύ μικρή ηλικία, ενώ παρενθετικά λαμβάνουμε νύξεις για το ευρύτερο κοινωνικό πλαίσιο και τη σημασία μιας τέτοιας επιχείρησης, σε μια έκρυθμη περίοδο για την αμερικάνικη κοινωνία.

Οι δύο αυτές παράλληλες διαδρομές δεν εξετάζονται ποτέ με τρόπο αρκετά πειστικό ώστε να προσφέρουν κάτι ουσιαστικό. Έτσι η Claire Foy μένει με έναν Ρόλο Συζύγου στα χέρια της (κι είναι κρίμα, γιατί θα ήθελα να δω τον Chazelle να σκηνοθετεί μια ταινία για τους Armstrong έτσι όπως τους προσεγγίζει εδώ) κι η ταινία μερικώς μετέωρη- συγγνώμη, ορκίζομαι κανένα pun αυτού του κειμένου δεν έχει γίνει επίτηδες.

Φαίνεται όμως πού βρίσκεται στα αλήθεια η καρδιά του σκηνοθέτη. Κινηματογραφεί κάθε είδους τεχνική σκηνή ή set-piece δράσης με έναν τρόπο μεταλλικά σωματικό, αν αυτό βγάζει νόημα. Η πρώτη μου αντίδραση στο ‘First Man’ ήταν πως παρά τις ελλείψεις του, θα ήθελα να το έχω δει σε ΙΜΑΧ, γιατί ο Chazelle δεν αφήνει κόκκο εικόνας ή δευτερόλεπτο ήχου να πάνε χαμένα, όντας απόλυτα αφοσιωμένος στο βάρος και τον όγκο της κάθε στιγμής, στην πορεία προς το μεγάλο βήμα στο φεγγάρι. Μοιάζει να αντιλαμβάνεται κάθε φαινομενικά άσχημο και άγριο κομμάτι της διαδικασίας (απογειώσεις, τεχνικές δυσκολίες) ως μέρος μιας συμπαντικής συμφωνίας παιγμένης με μέταλλο και φωτιά. Αν δεν ήταν ήδη σαφές, έβαλε και τον Justin Hurwitz, συνθέτη του ‘La La Land’, να ντύσει την ταινία με μια εντελώς παρόμοιου τύπου μουσική σύνθεση. Ειλικρινά δεν έχω αποφασίσει αν πρόκειται περί απεγνωσμένης προσπάθειας να αποτελέσει το ‘First Man’ βαβιασμένα auteur-ίστικης λογικής επέκταση του ‘La La Land’, ή αγνά εμμονική καλλιτεχνική έκφραση.

Σε κάθε περίπτωση, αυτά είναι και τα πιο καθηλωτικά κομμάτια της ταινίας, η οποία γενικότερα σε τεχνικό επίπεδο είναι έξοχη- όταν εμφανίστηκε το όνομα του διευθυντή φωτογραφίας Linus Sandgren στους τίτλους τέλους, την αίθουσα κυρίευσε ένα ξαφνικό χειροκρότημα. Σε συνδυασμό με την θαρραλέα ερμηνεία-ερωτηματικό του Ryan Gosling ως Armstrong (ο οποίος ερμηνεύει το κενό του ήρωα παρά την όποια θρυλική διάστασή του) και το οριακά ανησυχτικό πάθος του Chazelle, δίνουν αληθινή αξία στην ταινία. Καθόλη τη διάρκεια της παρακολούθησης όμως, ευχόμουν αυτός ο ‘First Man’ να έκανε αυτό το ένα βήμα παραπάνω προς το μεγάλο άγνωστο κενό, κι αυτό δεν ήρθε ποτέ.

*Μια σκηνή που μου έμεινε στο μυαλό: Η απογείωση ως τζαζ σύνθεση έχει αν μη τι άλλο ένα κάποιο ενδιαφέρον, και όλη η τελευταία πράξη (παρότι γνωρίζουμε φυσικά τα πάντα πριν τα δούμε στην οθόνη) κρατά δεδομένα το ενδιαφέρον, όμως υπήρχε μια πάρα πολύ μικρή στιγμή, από τις πολύ πρώτες της ταινίας, που με κέρδισε απόλυτα. Ο Armstrong σε δοκιμαστική πτήση αντικρύζει τον ορίζοντα κι ο ορίζοντας αντικατοπτρίζεται στο κράνος του, πάνω στα μάτια του. Ήθελα τόσο πολύ η ταινία να αφοσιωθεί πλήρως, ανόητα, δίχως αναστολές, σε μια τέτοια ιδέα, σε μια τέτοια εικόνα. Τελοσπάντων, σε κάθε περίπτωση, όπου κι αν καταλήξει κανείς στο ζύγισμα, είναι μια ταινία που αξίζει να δει κανείς στη μεγάλη οθόνη. Στη μεγαλύτερη δυνατή, κιόλας.

***

Οι αποψινές επίσημες πρεμιέρες: ‘The Favourite’ του Γιώργου Λάνθιμου, ‘Roma’ του Alfonso Cuaron και ‘The Mountain’ του Rick Alverson. Ελάτε αύριο για να μιλήσουμε για Λάνθιμο χωρίς Φιλίππου (αλλά με Emma Stone), για Cuaron χωρίς χρώμα (αλλά με Netflix) και για σουρεαλιστικά μακάβριο Jeff Goldblum.

Η κάλυψη θα συνεχιστεί ως το τέλος του Φεστιβάλ, στις 8 Σεπτεμβρίου.