To Metro Exodus είναι ένα μνημειώδες, σοβιετικό, αποκαλυπτικό έπος
Λυρικό, τεχνικά εντυπωσιακό, διαολεμένα ατμοσφαιρικό, το τρίτο ταξίδι του Artyom είναι σίγουρα το μεγαλύτερο και καλύτερο Metro game μέχρι σήμερα.
- 2 ΜΑΡ 2019
Η σειρά παιχνιδιών Metro της Ουκρανικής 4A Games σίγουρα είναι μια ιδιαίτερη περίπτωση. Όσο περνούν τα χρόνια, και με τη βοήθεια της ρετουσαρισμένης «Redux» έκδοσης των 2 πρώτων games, Metro 2033 (2010) και Metro: Last Light (2013), θεωρώ πως σιγά-σιγά βρήκε τη δική της θέση στις καρδιές των gamers και στην «ιεραρχία» των μεγάλων FPS τίτλων καθώς άντεξε στο χρόνο, απέδειξε πως ορισμένες από της κριτικές που είχε δεχθεί είτε ήταν ολίγον «άκυρες», είτε δίκαιες αλλά διορθώθηκαν στις Redux remastered εκδόσεις και εν τέλει κατάφερε να αφήσει μια προσωπική σφραγίδα ως ένα αξιομνημόνευτο και σημαντικό FPS franchise.
Γιατί θεωρώ την σειρά Metro σημαντική; Για διάφορους λόγους. Πρώτον, στην περίπτωση που κάποιος ακόμα δεν γνωρίζει την πληροφορία αυτή, είναι βασισμένη στην ομώνυμη νουβέλα επιστημονικής φαντασίας του Ρώσου συγγραφέα Dmitry Glukhovsky (Metro 2033), κάτι που δίνει ένα ξεχωριστό βάθος στη ιστορία και το setting που δεν συναντάμε και τόσο συχνά. Δεύτερον, αποτελεί μια FPS/horror/survival εμπειρία σε έναν post-apocalyptic κόσμο που είναι τόσο δυσοίωνος, σκοτεινός, μαγευτικά ατμοσφαιρικός αλλά και τόσο «σοβιετικός», που μαζί με την σειρά S.T.A.L.K.E.R. θεωρώ πως είναι τα δύο gaming ισοδύναμα μιας …πραγματικής επίσκεψης στο Πρίπιατ, μαζί με όλες τις φιλοσοφικές αναζητήσεις που έρχονται στο νου σχετικά με την ανθρώπινη φύση, την καταστροφή και την αναγέννηση, το δέος μπροστά στις δυνάμεις που οδηγούν την ύπαρξη. Τρίτον, γιατί μόνο οι Ρώσοι (ή Ουκρανοί, ΟΚ!) θα μπορούσαν να φτιάξουν ένα game που περιλαμβάνει μηχανισμό όπου ο πρωταγωνιστής θα πρέπει να καθαρίζει την αντιασφυξιογόνο μάσκα του από λάσπες και αίματα για να βλέπει πιο καθαρά!
Με αυτές τις σκέψεις λοιπόν οδηγούμαστε στην τρίτη συνέχεια της σειράς με το όνομα Metro Exodus, το οποίο αναπτύχθηκε προφανώς εκ νέου από την 4A Games, με την Deep Silver να αναλαμβάνει χρέη publisher. Προτού περάσουμε στην αναλυτική του παρουσίαση, θα πρέπει να αναφερθούμε πολύ γρήγορα σε δύο πραγματάκια. Πρώτον, το νέο Metro είναι το μεγαλύτερο game της σειράς από όλες τι απόψεις, το πιο επικό, το πιο φιλόδοξο αν θέλετε. Δεύτερον, για να διώξουμε τον ελέφαντα από το δωμάτιο, σίγουρα θα έχει πάρει το αυτί σας τον ντόρο που δημιουργήθηκε σχετικά με την απόφαση της Deep Silver να «γειώσει» το Steam και διαθέσει τελικά τον τίτλο ως timed-exclusive στο νεοσύστατο Epic Store. Σχετικά με αυτό το θέμα δεν θα αναφέρω πολλά στο παρόν review καθώς πρόκειται για review του παιχνιδιού αυτού καθ’ αυτού και όχι review οικονομικό-business πλάνων, απλά θα πω πως προσωπικά δεν έχω κανένα θέμα με τον ανταγωνισμό γενικώς, την έλλειψη των «καλούδιων» του Steam όπως τα achievements που με αφήνουν έτσι κι αλλιώς αδιάφορο, δεν με πειράζει να έχω 2 και 3 clients στο PC μου (first-world problems), και τέλος, όσο υπάρχει το Unreal Tournament, δεν θα πω κακό λόγο για την Epic ποτέ (καλά, ίσως πω κάτι για το Fortnite κάπου).
Το Metro Exodus συνεχίζει την ιστορία μας εκεί περίπου που την άφησε το Metro: Last Light, και γενικώς συνιστώ σε όσους δεν έχουν παίξει τα προηγούμενα games να το κάνουν πριν καταπιαστούν με το Exodus, όχι γιατί η ιστορία του δεν στέκει αυτοτελώς, αλλά κυρίως γιατί όλα όσα διαδραματίζονται θα αποκτήσουν πολύ καλύτερο νόημα. Πρωταγωνιστής μας είναι ξανά ο λιγομίλητος, στωικός, δωρικός αλλά και ρομαντικός, αδιάκοπα αισιόδοξος, υπέρ-μάχιμος και πολύ-σκληρός-για-να-πεθάνει «σπαρτιάτης» Ranger Artyom, ο οποίος μάλλον έχει εξελιχθεί σε έναν από τους αγαπημένους μου «σκληρούς καρι@$@δες» χαρακτήρες, που σαν άλλος τραγικός ήρωας συνεχίζει μέσα από όλες τις αντιξοότητες την ανένδοτή του πάλη για το όραμα μιας καλύτερης ζωής. Σε αυτό το πνεύμα λοιπόν η αρχή του Exodus βρίσκει τον Artyom, κάπως αυτονομημένο πλέον από την Spartan Order, να «κυνηγάει χίμαιρες», ψάχνοντας για σημάδια ζωής έξω από τα λαγούμια του μετρό της Μόσχας, βαθιά πεπεισμένος πως υπάρχουν κι άλλοι επιζώντες στο ευρύτερο ρωσικό έδαφος, ποτισμένος με την ιδέα πως έχει έρθει η ώρα να βγει η ανθρωπότητα από τα σκοτεινά τούνελ.
Η συμπεριφορά του αυτή πέραν του ότι τον έχει φέρει κοντά στο θάνατο αρκετές φορές, έχει προκαλέσει την έντονη ανησυχία της γυναίκας του Anna (αξιαγάπητη), αλλά και τον εκνευρισμό του συνταγματάρχη (και πατέρα της Anna) Miller, ηγέτη των Spartans και άξιο ανταγωνιστή του Artyom στην παλιομοδίτικη ξεροκεφαλιά. Με τα πολλά, χωρίς να μπω σε λεπτομέρειες καθώς αξίζει να ανακαλύψετε μόνοι σας τα δρώμενα της αρχικής σεκάνς του παιχνιδιού, αποδεικνύεται πως ο Artyom όχι μόνο έχει δίκιο, αλλά φαίνεται πως ο έξω κόσμος είναι πλέον βιώσιμος σε μεγάλο βαθμό και συμβαίνουν πράγματα στην επιφάνεια που οι μοσχοβίτες φίλοι μας ούτε καν τα φανταζόντουσαν, ζώντας για χρόνια στα σκοτάδια του μετρό, τόσο κυριολεκτικά όσο και μεταφορικά. Έτσι ο ήρωάς μας, η Anna, ο Miller και οι λίγοι μα εκλεκτοί και πιστοί σας Spartan comrades ξεκινούν ένα επικό ταξίδι στο άγνωστο της επιβλητικής και αχανούς post-apocalyptic Σοβιετικής ενδοχώρας με όχημα μια θηριώδη ατμομηχανή, τη δική τους υπερσιβηρική «Πριγκίπισσα της Νύχτας» με το συμβολικό όνομα Aurora.
Λοιπόν, σε πολύ γενικές γραμμές το σενάριο του παιχνιδιού «στα χαρτιά» δεν είναι κάτι συγκλονιστικό ή ιδιαίτερα πρωτότυπο. Η εισαγωγή, αν και εντελώς ανατρεπτική και ικανή να στήσει ένα σωρό ερωτήματα για τη συνέχεια, εξελίσσεται κάπως σπασμωδικά και περιέχει αρκετό scripted …μπλα-μπλα, κάτι που ίσως κουράσει μερικούς. Έλα όμως που από εκεί και πέρα όλα αυτά θα τα ξεχάσετε, καθώς το Metro Exodus εξελίσσεται σε μια συναρπαστική ελεγεία, μια οδύσσεια στην Σοβιετική αποκάλυψη, μια ηρωική –τόσο πραγματική όσο και αλληγορική- «έξοδο» των πρωταγωνιστών μας από το μετρό της Μόσχας και το πλατωνικό Σπήλαιο στο φως της υπέργειας πραγματικότητας. Όσο παίζετε το παιχνίδι και ανακαλύπτετε κάθε σπιθαμή του συγκλονιστικού κόσμου που έστησαν οι developers, τόσο πιο πολύ θα βυθίζεστε στην ατμόσφαιρά του, τόσο περισσότερο θα γίνεστε ένα με τον ήρωα Artyom. Αν υπάρχει κάτι που ίσως παραδόξως λείπει αυτή τη φορά είναι το παραφυσικό στοιχείο, όπως αυτό που έδιναν οι μυστηριώδεις «The Dark Ones» των προηγούμενων games, αν και ομολογώ ότι στην πορεία το παιχνίδι δεν μου έδωσε κανένα λόγο να τους μνημονεύσω. Πολύ σημαντική υποσημείωση: σας συνιστώ, όχι, σας προειδοποιώ, να παίξετε το παιχνίδι επιλέγοντας τη ρωσική γλώσσα στα voice-overs, καθώς τα αγγλικά έχουν ξανά αυτή τη γραφική προφορά και οι ερμηνείες είναι οριακά κακές, ικανές να σας βγάλουν πολλές φορές από την ατμόσφαιρα και να γελοιοποιήσουν «δυνατά» κατά τα άλλα στιγμιότυπα.
Μαζί με τον Artyom και τους συντρόφους του, η ίδια η σειρά Metro βγαίνει από τα δαιδαλώδη σκοτεινά τούνελ και ανακαλύπτει εκ νέου τον κόσμο και τον εαυτό της, αφού για πρώτη φορά έχουμε ένα τόσο ξεκάθαρα sandbox στήσιμο στη δράση του παιχνιδιού. Ή μάλλον, για να γίνω πιο ακριβής, έχουμε ένα συνδυασμό μεγάλων ψευδό-open world περιοχών με πιο γραμμικά και κλασικά «dungeon-ειδή» κλειστοφοβικά levels-τοποθεσίες των χαρτών αυτών. Μπορεί κάποιος να μου πει σε αυτό το σημείο πως πάνω-κάτω, κάτι τέτοιο συνέβαινε και στο Last Light. Δεκτό, μόνο που εδώ η 4A Games πραγματικά παίζει μπάλα σε άλλο επίπεδο. Ανέφερα στην εισαγωγή πως το Metro Exodus είναι το μεγαλύτερο game της σειράς και το εννοώ, το εξαιρετικό κατά τα άλλα Last Light ωχριά σε κάθε σύγκριση. Στη διάρκεια του ενός ολόκληρου χρονολογικού έτους που θα διαρκέσει το ταξίδι των γενναίων μετά-πυρηνικών πιονέρων Spartans, η εναλλαγή των εποχών θα συνοδέψει την εναλλαγή των περιοχών που θα επισκεφτείτε, όλες ένα διαφορετικό, μοναδικό και εκπληκτικά σχεδιασμένο με λεπτομέρεια post-apocalyptic οικοσύστημα, άγριο, όμορφο, επικίνδυνο, συναρπαστικό. Από τις ελώδεις και μουντές όχθες του Βόλγα μέχρι τις Mad-Max-ικές πετρελαιοπηγές της Κασπίας, και από το εφιαλτικό bunker του όρους Yamantau στα Ουράλια μέχρι τα πυκνά δάση κωνοφόρων της σιβηρικής τάιγκα, το Metro Exodus στήνει έναν πανέμορφο κόσμο που περιμένει να τον ανακαλύψετε.
Προσωπικά σε πολλά σημεία το παιχνίδι με άφησε με το στόμα ανοιχτό, καθώς θεωρώ πως διαθέτει μερικά από τα πιο ωραία post-apocalyptic τοπία που έχω δει, λαξεμένα με μια μοναδική «σοβιετική» γλυκόπικρη αισθητική. Κάθε ευρύτερη sandbox περιοχή είναι «σπαρμένη» με μεταλλαγμένα τέρατα, ραδιενεργές παραδοξότητες, αδίστακτους bandits, ταλαίπωρους επιζήσαντες, «πειραγμένους» παράφρονες, κρυμμένα μυστικά και μπόλικα «καλούδια» για να εντοπίσετε και να συλλέξετε, οδηγώντας τον Artyom στην εκπλήρωση του πεπρωμένου του –και την ανανέωση του εξοπλισμού του. Αυτές οι περιοχές σας αφήνουν την ελευθερία να περιηγηθείτε σχεδόν κατά βούληση, είτε ακολουθώντας τα διάφορα σημεία ενδιαφέροντος που σταδιακά σας αποκαλύπτονται, είτε εξερευνώντας το τοπίο σκανάροντας κάθε γωνιά του χάρτη, έχοντας βεβαίως να αντιμετωπίσετε οτιδήποτε άγνωστο και εχθρικό βρεθεί στο δρόμο σας.
Παρά τις open world ανησυχίες του ωστόσο, το Metro Exodus παραμένει ένα true, «μοναχικό» story-driven FPS, έτσι αργά η γρήγορα θα πρέπει να οδηγηθείτε στις πιο γραμμικές αποστολές που προωθούν την πλοκή. Εκεί το παιχνίδι φορά τα παλιά καλά του άρβυλα, βάζει την αντιασφυξιογόνο μάσκα του, τσεκάρει τον φακό του, ελέγχει τα επίπεδα ραδιενέργειας και με το σκουριασμένο του Kalash(nikov) ανά χείρας μπουκάρει στα set pieces δράσης που γνωρίσαμε στα προηγούμενα games. Και τι όμορφα στημένα set pieces έχει το άτιμο! Ζοφεροί δαιδαλώδεις υπόνομοι με μανιασμένα τέρατα, εγκαταλελειμμένες κυβερνητικές εγκαταστάσεις με ανατριχιαστικές έρπουσες αράχνες στα σκοτάδια, μετά-αποκαλυπτικά υδροηλεκτρικά εργοστάσια όπου η φύση και η ραδιενέργεια έχουν βρει τον δρόμο τους, λημέρια ληστών που εκμεταλλεύονται τους δύσμοιρους επιζήσαντες, «παγωμένες» στο χρόνο στοές με δεκάδες πτώματα να μαρτυρούν το δράμα της πυρηνικής καταστροφής, τρομακτικά bunker-φρούρια όπου οι παράφρονες της νέας εποχής οραματίζονται την δική τους μακάβρια εκδοχή για το μέλλον της ανθρωπότητας.
Ο τρόπος που θα προσεγγίσετε την δράση ποικίλλει και εξαρτάται άμεσα από το είδος των αντιπάλων, την φύση της εκάστοτε αποστολής και τα προσωπικά σας γούστα. Η stealth προσέγγιση, όπου αυτή είναι εφικτή, θα σας ανταμείψει με μια αίσθηση power fantasy ικανοποίησης, μια εντύπωση ότι αυτή ακριβώς είναι η αποτελεσματικότητα του κομάντο ranger Artyom. Άλλες φορές θα χρειαστεί να επιστρατεύσετε τα shooting skills σας και τα FPS αντανακλαστικά σας, άλλες πάλι να παίξετε έξυπνα με τον εξοπλισμό σας και τα διαφορετικά όπλα και gadgets σας. Όποια οδό και να επιλέξετε η δράση του Metro Exodus είναι αρκούντως χορταστική, ενώ τα διάφορα scripted events, όπου υπάρχουν, είναι εξαιρετικά τοποθετημένα σε κομβικά σημεία των αποστολών, δίνοντας μια κινηματογραφική αίσθηση στην όλη εμπειρία. Σε όλο αυτό βοηθά –ίσως για πρώτη φορά- ο χειρισμός. Αν είχα ένα μικρό παράπονο από τα προηγούμενα games ήταν ο κάπως cluncky έλεγχος που είχαμε πάνω στον Artyom, ειδικά σε σημεία με περίεργες γεωμετρίες στο level design. Το Metro Exodus θεωρώ πως έχει τα καλύτερα controls της σειράς, το «stealthing» είναι πιο εύκολο από ποτέ και μαζί με το gunplay –αν και συμβαίνουν ορισμένες μικρό-ακυρίλες, ειδικά στο θέμα hitbox των αντιπάλων- είναι σε γενικές γραμμές πιο γυαλισμένα και πιο προσεγμένα. Δεν θα πω πως απουσιάζουν πλήρως τα προβληματάκια εδώ και εκεί, ειδικά εφόσον μιλάμε για ένα game με πιο ανοικτό κόσμο, αλλά στο σύνολό τους δεν είναι σε καμία περίπτωση ικανά να μας προβληματίσουν ιδιαίτερα και επαναλαμβάνω πως υπάρχει μια φανερή βελτίωση σε σχέση με τους προκατόχους του.
Αυτή η βελτίωση, σε συνδυασμό με την εμπειρία των προηγούμενων games αλλά και το γεγονός πως βρήκα το Metro Exodus αρκετά «γενναιόδωρο» σε resources (βέβαια αυτό ίσως συνέβη γιατί με έπιασαν ΙΨΔ τάσεις και εξερεύνησα κάθε απίθανη γωνιά στους χάρτες) μάλλον το καθιστούν κομματάκι εύκολο, τουλάχιστον στο normal επίπεδο δυσκολίας. Θα σας έκανα μια ακόμη σύσταση σε αυτό το σημείο, να επιλέξετε το hardcore επίπεδο για να απολαύσετε κάπως καλύτερα αυτά που έχει να προσφέρει, ειδικά εάν είστε μερακλήδες πρώτο-post-apocalypt-άκηδες. Υπάρχει και το ranger hardcore επίπεδο δυσκολίας βέβαια για όσους αισθάνονται μαζοχιστικές τάσεις, αλλά ομολογώ ότι δεν το δοκίμασα –έπρεπε να παραδώσω και τούτο το review σε κάποια φάση. Τα αναφέρω όλα αυτά κυρίως για το θέμα των resources, καθώς θεωρώ πως αυτά είναι που παίζουν τον πιο μεγάλο ρόλο στο πόσο challenging είναι το παιχνίδι και δικαιολογούν τον Survival υπό-χαρακτηρισμό του.
Καθώς περιηγείστε με τον Artyom στα διάφορα περιβάλλοντα, θα βρίσκετε εδώ και εκεί τα εξής βασικά υλικά: μεταλλικά parts και χημικά components, από τα οποία ουσιαστικά μπορείτε να craft-άρετε όλα τα consumables και ammo του παιχνιδιού. Αυτό πρακτικά σημαίνει ότι όσο έχετε πλεόνασμα σε resources έχετε την άμεση δυνατότητα να φτιάχνετε medkits που θα σας σώσουν την ζωή ουκ ολίγες φορές, καθώς τα craft-άρετε «στο πόδι», απλά ανοίγοντας το backpack σας όπου κι αν βρίσκεστε. Το ίδιο ισχύει και για τα εξίσου χρήσιμα φίλτρα για την μάσκα σας, αλλά και για τα πυρομαχικά του custom αεροβόλου όπλου σας, το οποίο έχετε σχεδόν πάντα by default εξοπλισμένο στο τρίτο από τα τρία διαθέσιμα weapon slots σας. Για να craft-άρετε τα υπόλοιπα και πιο «πολύπλοκα» αντικείμενα, όπως πυρομαχικά για τα κανονικά όπλα σας, βόμβες Molotov, δυναμίτη, αλλά και για να κάνετε upgrade τα όπλα και τον εξοπλισμό σας, θα χρειαστεί να εντοπίσετε και να δουλέψετε σε κάποιο workbench –αργά ή γρήγορα θα βρεθεί ένα στο δρόμο σας.
Το παιχνίδι διαθέτει μια ποικιλία όπλων για να επιλέξετε τα οποία σταδιακά ξεκλειδώνετε και αναβαθμίζετε, που όμως ουσιαστικά χωρίζονται σε 4 κατηγορίες, ανάλογες με τον τύπο πυρομαχικών που δέχονται: πιστόλια, assault rifles, shotguns και sniper rifles. Η μαγκιά βέβαια εδώ της 4A Games, όπως ίσως θυμούνται οι παλαιότεροι, είναι το βαθύ customization που αυτά επιδέχονται. Αλλάζοντας διάφορα weapon parts μπορείτε να βελτιώσετε ουσιαστικά την αποτελεσματικότητα αλλά και τη συμπεριφορά του κάθε όπλου με δεκάδες διαφορετικούς διαθέσιμους συνδυασμούς. Ένα πιστόλι με καλό σιγαστήρα και ένα 4X σκόπευτρο με night vision είναι ταμάμ για νυχτερινές stealth αποστολές, ενώ ένα shotgun με upgraded grip handle και έξτρα πυρομαχικά αποτελεί φονικό όπλο ενάντια στους μεταλλαγμένους της μεταπυρηνικής wasteland.
Όλα αυτά έρχονται να προστεθούν στις πολλές λεπτομέρειες που με μεράκι έχουν εμπλουτίσει το παιχνίδι τους οι μύστες developers, οι οποίες και πάλι δίνουν το κάτι παραπάνω στην έννοια «First-Person». Καθαρίστε τις πιτσιλιές από τη μάσκα σας, κάντε της «μερεμέτι» με μονωτική ταινία εάν ραγίσει κατά τη μάχη. Αλλάξτε της φίλτρο όταν ο Artyom αρχίζει να βαριανασαίνει και να βήχει. Φορτίστε το φακό σας όταν η λάμψη του αρχίζει να τρεμοπαίζει. Κάψτε με τον αναπτήρα σας τους ιστούς των υπερμεγεθών αρθρόποδων. Καθαρίστε τα όπλα σας από τις λάσπες, την σκόνη και τη σκουριά που συσσωρεύουν όταν τσαλαβουτάτε σε ραδιενεργά λιμνάζοντα ύδατα. Ανάψτε ένα τσιγαράκι να κάνετε μαζί με την Anna όταν σας μιλάει για το πώς φαντάζεται το κοινό σας μέλλον, μακριά από τις εκατόμβες της Μόσχας. Πιείτε μια βότκα με τους Spartan comrades σας αναφωνώντας «zdarovje!» στην υγειά της ελπίδας. Ο Artyom είναι εδώ, ζει, αναπνέει, είναι κομμάτι του κόσμου αυτού και εμείς είμαστε ο Artyom. Αφεθείτε στη μαγεία του Metro Exodus και είμαι σίγουρος πως θα σας ανταμείψει. Αν πρέπει να βρω έναν μέσο όρο διάρκειας που χρειάζεται για να το ολοκληρώσετε θα έλεγα περί τις 20 ώρες, αλλά πραγματικά αξίζει να πάρετε το χρόνο σας, να «χαθείτε» στον πανέμορφο κόσμο του, να βιώσετε την οδύσσεια του Artyom και των συντρόφων του και αυτός ο χρόνος ενασχόλησης μπορεί να ανέβει αρκετά. Ακόμα και έτσι, προσωπικά ένιωσα ότι δεν ήταν αρκετό, θα μπορούσα άνετα να παίξω άλλο τόσο.
Περνώντας τώρα στο τεχνικό κομμάτι του παιχνιδιού, πραγματικά ότι και να πω είναι λίγο. Η 4A Engine ήταν πάντα χάρμα οφθαλμών και στα προηγούμενα games, με μοναδικά αγκάθια, τουλάχιστον στις μη-Redux εκδόσεις, τις «βαριές» απαιτήσεις της και την μερική έλλειψη γυαλίσματος στις επιδόσεις της. Εδώ οι developers μοιάζουν να ξεπέρασαν τον εαυτό τους καθώς όχι μόνο έχουμε το πιο ποιοτικό αποτέλεσμα της σειράς και μια τεχνική τομή που μου θύμισε εποχές Crysis, αλλά ταυτόχρονα δεν θα δυσκολευτείτε να απολαύσετε το παιχνίδι ακόμα και αν το σύστημά σας δεν πληροί τις max απαιτήσεις –οκ, έστω και με αρκετές «εκπτώσεις» στα options. Το δε level design; Θα σας φύγει η μαγκιά… Η λεπτοδουλειά που έχει πέσει σε κάθε γωνιά της Σιβηρικής τοπογραφίας, από τα μελαγχολικά, γαλήνια, δυστοπικά λιβάδια μέχρι τις κλειστοφοβικές, μιαρές, δυσοίωνες και απειλητικές σήραγγες, και από τα γεμάτα κινδύνους χαλάσματα του παλαιού πολιτισμού μέχρι τις κατασκευές που υψώνονται ματαιόδοξα ψηλά στον κάποτε ραδιενεργό ουρανό, όλα δένουν αρμονικά σε μια λυρική post-apocalyptic ραψωδία που θα ζήλευε και ο Rachmaninoff. Η αρκούδα βρυχάται ξανά πιο δυνατά από ποτέ, με τα επιμέρους τεχνικά στοιχεία (textures, particles, tessellation, 3D μοντέλα, animations κλπ.) να είναι επίσης εξαιρετικά. Ιδιαίτερη μνεία θα πρέπει να γίνει για μια ακόμη φορά σε ένα Metro τίτλο στους φωτισμούς, το Global Illumination και τα lighting effects, αφού όχι μόνο η «μισή» ατμόσφαιρά του κρύβεται εκεί, αλλά πλέον έχουμε ένα εντυπωσιακό δυναμικό σύστημα εναλλαγής ημέρας με νύχτα, καθώς και περιστασιακά real-time καιρικά φαινόμενα, όλα άμεσα επιδρώντα στο ίδιο το gameplay με μοναδικό τρόπο (πχ. αν θέλετε να εισβάλετε αθόρυβα σε κάποιο άντρο ληστών, καλύτερα να το κάνετε την νύχτα, με τις σκιές να είναι ο καλύτερος σύμμαχός σας).
Ο ήχος κυμαίνεται και αυτός σε υψηλά επίπεδα και «ντύνει» τη δράση και την ατμόσφαιρα με κινηματογραφικό μανδύα. Μοναδική παρατήρηση κάτι που δεν αντιλήφθηκα 100% αν πρόκειται για bug, λάθος σχεδιασμού ή απλό σκάλωμα του συστήματός μου, σε ορισμένες περιπτώσεις οι φωνές ή οι ήχοι κάποιων εχθρών δεν ακούγονταν από κάποια συγκεκριμένη κατεύθυνση. Σημαντικό, όπως προανέφερα: το παιχνίδι πρέπει να παιχτεί στα ρώσικα, μια επιλογή που μπορείτε να κάνετε μόνο από το κεντρικό menu και όχι in-game, κάτι που αναφέρω για να μην ψάχνεστε. Τέλος, λίγα λόγια για την Α.Ι., καθώς διάβασα αρκετά σχόλια που την θεωρούν κάπως χαζή. Επιτρέψτε μου να διαφωνήσω εν μέρει, καθώς όχι μόνο έχουμε διάφορα πρότυπα συμπεριφοράς ξεχωριστά για κάθε είδος αντιπάλου, αλλά υπάρχουν και αρκετές παράμετροι που προσδίδουν μια σχετική ποικιλία. Κάποια μεταλλαγμένα τέρατα ίσως τρομάξουν καθώς μακελεύετε την αγέλη τους και αρχίσουν να υποχωρούν. Άλλα κρύβονται στα μολυσμένα νερά και αναδύονται σε ανύποπτο χρόνο. Όταν «καθαρίζετε» μια ομάδα από bandits, πολύ πιθανό να ξεμείνουν ένας-δύο οι οποίοι θα προτιμήσουν σηκώσουν τα χέρια ψηλά και να παραδοθούν παρά να σκοτωθούν. Ενδεχομένως αυτό που όντως ισχύει στις κριτικές είναι ότι πάνω στην μάχη, οι ανθρώπινοι αντίπαλοι σας δεν παίρνουν και τις καλύτερες δυνατές αποφάσεις, αλλά διάολε, είμαστε ο χαλκέντερος μπαρουτοκαπνισμένος ranger Artyom και αυτοί είναι κάτι τύποι, χαζεμένοι από την ραδιενέργεια κατσαπλιάδες, εμένα μου δουλεύει.
To review βασίστηκε στην ψηφιακή έκδοση του παιχνιδιού για PC, η οποία μας παραχωρήθηκε από την Enarxis Dynamic Media.
THE VERDICT
Η 4A Games, πιο σίγουρη για τον εαυτό της από ποτέ, μας παραδίδει το πιο εκτενές, εντυπωσιακό και χορταστικό game της σειράς, ένα μνημειώδες «σοβιετικό» αποκαλυπτικό έπος. To μερικώς ευρύτερο sandbox setting του δεν ξέρω αν θα ξενίσει ορισμένους fans των προηγούμενων πιο «κλειστοφοβικών» τίτλων, αλλά θεωρώ ξεκάθαρα πως η «έξοδος» τούτη είναι η φυσική εξέλιξη της δημιουργίας των ουκρανών, αρμονικά συνυφασμένη με την «έξοδο» των ηρώων μας προς την υπέργεια ουτοπία. Το Metro Exodus στέκεται περήφανα και με αυτοπεποίθηση δίπλα σε games όπως το S.T.A.L.K.E.R ή το Fallout, ενώ θα τολμήσω να πω πως σε σημεία, μου έφερε στο μυαλό το Half-Life 2. Για να προλάβω κακεντρεχή σχόλια δεν το συγκρίνω απαραίτητα με τα προαναφερθέντα, απλά αναφέρω πως διαθέτει παρόμοιες αρετές καθώς και μια εξαιρετική post-apocalyptic αισθητική και ατμόσφαιρα που το καθιστούν ένα game βγαλμένο από τα υγρά όνειρα του κάθε οπαδού των «σωστών» story-driven FPS.
Πηγή: IGN Greece
ΔΙΑΒΑΣΕ ΚΙ ΑΥΤΑ
