Είναι αδύνατον να μην ερωτευτείς παράφορα το ‘The Little Drummer Girl’
Η πιο ατμοσφαιρική κατασκοπική σειρά της σεζόν (με εσάνς από Ακρόπολη, Σούνιο και Κινέτα) μας τηλεμεταφέρει υπέροχα στα '70ς που ποτέ δεν ζήσαμε.
- 13 ΙΑΝ 2019
Η Florence Pugh θα σου κλέψει την καρδιά. Θα σε αναγκάσει να χαμογελάσεις. Θα σε αναγκάσει να δακρύσεις. Θα σε αναγκάσει να φας τα νύχια σου ως το κόκκαλο προσπαθώντας να μαντέψεις αν τελικά θα την βγάλει ‘καθαρή’.
Και, τέλος, θα σε αναγκάσει να τρέξεις να γκουγκλάρεις για να ανακαλύψεις που αλλού έχουν παίξει αυτά τα ελαφίσια -και γεμάτα γνήσιο συναίσθημα- μάτια (βλέπε Lady Macbeth, Outlaw King) και που θα εμφανιστούν μετά.
Ναι, είναι τόσο -μα τόσο- καλή (αν δεν πιστεύεις εμάς, φιλ φρι να τσεκάρεις και τη γνώμη του Vanity Fair) ως η ταλαντούχα βρετανίδα ‘ο κόσμος αλλάζει από τα αριστερά’ ηθοποιός που στρατολογείται από τις ισραηλινές μυστικές υπηρεσίες προκειμένου να (SPOILER) υποδυθεί το κορίτσι ενός Παλαιστίνιου τρομοκράτη και να καταφέρει να γνωρίσει και να συλλάβει τον ιδιοφυή βομβιστή αδελφό του.
Όλα αυτά ενώ το κορίτσι μας είναι για διακοπές / πρόβες με τον θίασό της στη Νάξο (αν και τα σχετικά fun in the sun γυρίσματα έγιναν στην Κινέτα). Με τον ρόλο του μυστηριώδη στρατολογητή -που στην πορεία προφανώς και γοητεύεται από τα χαρίσματά της- να πέφτει στους στιβαρούς ώμους του Ταρζάν Alexander Skarsgård (που είναι αποτελεσματικός, αλλά υπερβολικά Σουηδός για το καλό του).
Τον οποίο, εντάξει, απλά δεν γίνεται να μην ερωτευτείς όταν σου κλείνει prive ολόκληρη την Ακρόπολη για μια νύχτα (Επίσης, έτσι για την ιστορία, να αναφέρουμε πως οι σκηνές στην Παλαιστίνη γυρίστηκαν στη Νίκαια και οι σκηνές στο Λίβανο στην Ελευσίνα).
Οι δυο τους, λοιπόν, στην (λίγο προβληματική) χημεία των οποίων βασίζεται όλο αυτό το περίτεχνο οικοδόμημα, λειτουργούν υπό την καθοδήγηση του εμμονικού μανιπιουλάτορ Michael Shannon (εξαιρετικός -και λίγο creepy- όπως πάντα) που δεν διστάζει να χρησιμοποιήσει ανθρώπους κατά το δοκούν προκειμένου να σταματήσει τις βομβιστικές επιθέσεις σε Ισραηλινούς στην Ευρώπη.
Μια σειρά που έχουμε ήδη αναφέρει κανένα δυο φορές στο χαλαρό, εστιάζοντας -ως πρέπει- στην εξαιρετική δουλειά του σκηνοθέτη της, του παμμέγιστου Νοτιοκορεάτη Park Chan-wook του ‘Old Boy’ και του αγαπημένου ερωτικού θρίλερ ‘The Handmaiden’. Ο οποίος και είναι φανερά ερωτευμένος με την παλιά Ευρώπη, τα κτίρια και τις πλατείες της.
Έξι αψεγάδιαστα επεισόδια της μιας ώρας το καθένα, με την σφραγίδα ποιότητας τόσο του BBC, όσο και των δημιουργών του The Night Manager που βρίσκονται από πίσω.
Μόνο που, σε αντίθεση με το ‘Night Manager‘, όπου πήραν τη λανθασμένη απόφαση να μεταφέρουν την δράση στο σήμερα, στην συγκεκριμένη διασκευή ενός ακόμη μυθιστορήματος του -πρώην κατασκόπου- John Le Carre (του μοναδικού, μάλιστα, με γυναίκα πρωταγωνίστρια) το timeline μένει ακούνητο.
Βρισκόμαστε στα τέλη της δεκαετίας του ’70. Εξού και οι τρομοκράτες είναι συγκεκριμένα Παλαιστίνιοι και όχι γενικά Άραβες. Αν και τα πράγματα, όπως σε καθετί που έχει αγγίξει ο Le Carre, ποτέ δεν είναι μαυρόασπρα.
Οι καλοί κάνουν πολύ κακά πράγματα. Και οι κακοί, όταν τους γνωρίσεις, μοιάζουν άγγελοι που απλώς προσπαθούν να βρουν το δίκιο τους με το μόνο τρόπο που θα κάνουν τους δυτικούς να τους προσέξουν. Ένα ηχηρό δηλαδή μπαμ.
Μια ελεγεία στον βούρκο των μυστικών υπηρεσιών (remake της ομώνυμης ταινίας του 1984 με τους Diane Keaton και Klaus Kinski) που μοιάζει ταυτόχρονα πιο ρετρό και πιο επίκαιρη από ποτέ. Όσο αντιφατικό και αν ακούγεται αυτό.
Μια ακόμη εξαιρετική στιγμή σε αυτή τη χρυσή εποχή της τηλεόρασης που διανύουμε που αξίζει με τα χίλια να βιώσεις. Ακόμη και αν, όπως επισημαίνουν διάφορες κριτικές, το τέλος δεν γίνεται με ένα τεράστιο μπαμ, όπως θα περίμενε κανείς από μια παραγωγή τέτοιου μεγέθους.
Κάτι που, προσωπικά, με κάνει να το εκτιμώ ακόμη περισσότερο.
ΤΣΕΚΑΡΕ ΑΚΟΜΗ:
